Eendenmaagjes: een reisje op een bordje.

Eetbare herinneringen
Vorige week is bij ons een nieuwe menukaart ingegaan. En daar staat een "Gesier Salade" op. Een gerecht dat bij velen een rillerig 'huuuu' oproept, maar dat bij de liefhebber meteen het water in de mond doet lopen.
Na het ontdekken van dit gerecht op de kaart, zit die laatste groep verlekkerd en handenwrijvend te wachten tot ik de bestelling op kom nemen. Ik zie hun herinneringen als wolkjes boven hun hoofden zweven. Beelden van God in Frankrijk, zeg maar. Van zonnige lunches op Perigordse terrassen, van romantische diners bij kaarslicht, van overvloedig tafelen op avonden die eindeloos leken te duren, en van koperen pannetjes op oubollige kachels in pittoreske restaurantjes. De oppoppende wolkjes maken mij deelgenoot van hun flashbacks. Van de eerste keer dat ze de Gesier Salade op een kaart zagen staan, vroegen wat het was, nieuwsgierig werden. De eerste keer dat ze de salade op het bord zagen, proefden, aten.
Nadat ik de salade bij de gasten ingezet heb, zou ik het liefst onbeschoft lang aan tafel blijven staan, om het te zien gebeuren... De eerste hap, de dromerige blik in de ogen, de glimlach vol weemoedige herkenning; voor heel even gluur ik mee naar hun vakanties of culinaire belevenissen.

Ik vind dat fascinerend, en fantastisch. Hoe een gerechtje onze gedachten via de zintuigen terug kan brengen naar een tijd, een plek, een persoon. Misschien naar een zonovergoten pleintje onder de parasol, of juist naar een knus bistrootje bij de openhaard, maar natuurlijk altijd naar een waardevol of heuglijk moment, met een geweldig glas wijn erbij, en in prachtig gezelschap. Nou ja: Als God in Frankrijk, dus. Een reisje op een bordje. Het is voor mij het ultieme voorbeeld van een 'eetbeleving'.

De innig tevreden blikken van gasten die een gerecht uit hun vakantie terugproeven, inspireerden me voor dit blog. Want ík wil ook wel weer eens graag een culinair gedachtenreisje maken, en op die manier mijn heimwee naar de Loire, naar de Bordeaux, de Camargue of -vandaag dan- naar Perigieux verzachten (of -letterlijk- voeden?). Dus daar gaan we dan: op reis met de Salade de Gesiers!

Eerst even een lesje anatomie. De spiermaag is één van de twee magen die een eend heeft. In deze maag wordt het voedsel met zand en grind vermalen zodat het makkelijker door de darmen opgenomen kan worden. Nog gaver klinkt het volgens The American Heritage Dictionary:

giz·zard n. 1. A modified muscular pouch immediately behind the stomach in the alimentary canal of birds, having a thick lining and often containing ingested grit, which aids in the mechanical breakdown of seeds before digestion.

Zo. Dan weet u nu meteen of u bij de 'huuuu'-groep hoort.

Koffers pakken
Dan het inslaan van de ingrediënten. Eerst die gesiers in huis krijgen. Zodra die 'in the pocket' zijn, kunnen we boarden. We zijn op zoek naar de 'confit' versie, omdat we ze dan lekker in het eendenvet kunnen warm maken. Het bleek nog best een klus om ze te vinden en ik besloot tijdens mijn zoektocht dan ook radicaal om nooit meer een Franse Marché te verlaten zonder hiervan een paar potjes in te slaan om mee te nemen naar Nederland. Op Twitter een #durftevragen gesteld en vele reacties gekregen, waaronder de tips over een kraam op de Albert Cuyp, de Sligro en de Astridmarkt in Antwerpen. Maar we kunnen ze ook bestellen op: Frankrijkoptafel.
Mocht u in de keuken ambitieuzer ingesteld zijn dan ik, en de eendenmaagjes zelf willen confijten, dan heb ik dit recept daarvoor gevonden op Seriouseats.

Er zijn talloze recepten voor de Salade de Gesiers online te vinden, met tot mijn grote vreugde allemaal de 'moeilijkheidsgraad eenvoudig' of beginnersaanduiding. En zoals dat met reizen gaat: het vertrekpunt is vaak hetzelfde: kropsla, walnoten en de gesiers. Vandaag voegen wij daar een gekookt eitje en tomaat aan toe, maar ik vond ook variaties met toevoegingen van ui, spekjes, haricoverts, kastanjes, peterselie en pijnboompitjes. In het restaurant serveren we 'm met eendenlever, dus dat ga ik in de toekomst zeker nog eens naäpen. De vinaigrette is vaak op basis van balsamicoazijn of wijnazijn, met mosterd, walnotenolie of olijfolie, en soms met wat knoflook of basterdsuiker. Ik maak de vinaigrette lekker lui met de Franse slag (we gaan immers op vakantie..) en dat blijkt -in dit geval tenminste- een succesformule, maar mochten jullie wat exactere recepturen hebben, deel die dan gerust in een reactie.

Vergeet niet een heel klein beetje eendenvet mee te gieten over de opgemaakte bordjes salade. (En de rest ervan natuurlijk te bewaren voor andere heimwee-naar-La-Douce-France-gerechten!)

Bon Voyage!
Voor het ultieme vakantiegevoel drinken we er voor deze keer -ahum- maar iets bij. Om dicht bij dit terroirvoedsel te blijven, keek ik eerst vanzelfsprekend meteen naar Sud-Ouest: Cahors, Bergerac, Madiran.. maar stiekem wilde ik eigenlijk niet zo zwaar. En misschien ook wel geen rood. Silvaner dan? Riesling? Als alternatief heb ik ook nog even overwogen om heel eigenwijs een ander uiterste op te zoeken en mijn wachtende Dada 1 uit Nieuw Zeeland te openen: Sauvignon Blanc, Viognier en Gewurzstraminer. Lychee, honing en frisse zuren. Maar..net alsof we echt op reis gaan, kies ik op het laatste moment toch voor weer een ándere accessoire die nog in de koffer mee moet. Gewoon, omdat ik daar op dat moment nou eenmaal het meeste zin in heb. Jean Stodden Pinot Noir 2010, uit Duitsland. Een zonde, zegt u? Het was eerder zonde om níet te doen. Heerlijk sappig rood fruit, aardbeitjes, goed in balans met de zuren, zachte tannines met nog wat cassis in de redelijke lengte. We zijn door de douane.

Daar gaan we dan. Mmmmmm, en opstijgen doen we! Een hapje, een slokje, en de salade neemt ook mijn gedachten mee naar de tafel onder de parasol, op teakhouten stoeltjes met blauwgeruite kussentjes op het vlondertje voor ons Asterix-en-Obelixhuisje in Plazac.. de zon staat hoog aan de hemel, een hond blaft loom op het erf van de buren verderop, in het dal scharrelen de bruine lavachequiries, zomerbijen zoemen tussen de ons omringende varens en het lavendel.. alles klopt aan mijn wolkje, mijn reisje. Smaak, geur, mondgevoel, ultiem genieten.. Als Nien in Frankrijk. Missie geslaagd.

Bloggen is willen delen, ik gun jullie ook zo'n reisje op een bordje. Bon Voyage et Bon Appetit!

Het Sprookje van de Green Goddess Sandwich

Laat ik maar meteen beginnen met het opbiechten van twee zaken. Daar kom ik toch niet onderuit als ik dit recept met jullie wil delen. En dan hebben we dat vast gehad.

Sprookjeswereld
Ik heb Pinterest ontdekt. Je kunt het gerust een verslaving noemen. Een prachtige plaatjeswereld van verzamelen. Plaatjes van adorabele jonge katjes, geweldige interieurs voor je toekomstige droomkasteel, de meest 'handige' Do It Yourself trucs en collecties van trouwjurken. Als je naar de 'Boards' van ons Pinners kijkt, zijn we allemaal alleen maar gelukkig in onze Walk-In Closets vol couture, reizen we de gehele wereld rond naar afgelegen baaien waar we in de morgenzon aan yoga doen, om straks weer terug te keren naar ons zelfgedecoreerde buitenhuis, sippend van een heerlijk verkoelende cocktail op onze schattig ingerichte porch met zelfgemaakt vogelhuisje in de tuin.

Óf we zijn allemaal moddervet... want er zijn ook miljóenen recepten, maar dan ook echt miljoenen recepten, waar ik mij tijdens het 'repinnen' dan bij voorstel hoe ik na uren kokkerellen stralend het ene na het andere topgerecht uit mijn keukentje tover voor geweldige groepen vrienden die met een glas goede wijn smachtend bij kaarslicht op mij zitten te wachten.

Kokkerellen
Brengt mij bij bekentenis nummer twee: bij dat 'uren kokkerellen' gaat het al mis. Ik ben, zoals eerder aangegeven, eigenlijk vreselijk lui als het op koken aankomt. Liefst maak ik amuses en voorgerechten. Zaken waarbij ik verse ingrediënten mag combineren, beetje brunoise snijden of sjalotje fruiten, gaan echt prima. Maar bereidingswijzen waar geduld en tactiek voor nodig zijn: ingewikkelde sauzen binden of eiwitten kloppen, man, dan haak ik het liefste zo snel mogelijk af. En dat wordt mij ook vaak mogelijk gemaakt. Vriendlief kookt de sterren van de hemel, dus al kies ik de meest tijdrovende of ingewikkelde recepten uit, hij stort zich er graag op en ik word na het eenvoudige snij- en hakwerk al snel uit de keuken ontslagen om op de bank het eindresultaat te mogen afwachten.

Green Goddess Sandwich
De plaatjes in dit blog komen echt van Pinterest. En ík ben dol op snelle tosti's. Was toevallig sinds kort toevallig ook weer meer met de smaak, textuur en mogelijkheden van avocado gaan experimenteren (ik heb zo van die fases...), dus dit recept leek gewoon voor mij geschreven.
Deze claimt voor Green Goddesses -en dus supergezond- te zijn. Klinkt natuurlijk net zo verdacht als Low Fat Mayonaise, maar daar trappen we -in het kader van de Pinterestwereld- voor heel even maar al te graag in.

Recept
Twee boterhammen insmeren met groene pesto, beleggen met plakken gesneden avocado, spinazieblaadjes en flink wat verkruimelde geitenkaas. Het originele recept is met mozzarella, maar daar ben ik na een paar keer van afgeweken; de geitenkaas maakt het wat smeuïger en geeft wat meer pit. Hup; in het tosti-ijzer en genieten maar. Gezond: waarschijnlijk best wel. Lekker: jazeker! Variaties? Kom maar op!

Site Pinterest

"Doe maar gewoon..."

Vonkelwijn? vonkelwijn? Mooi woord eigenlijk hé; Vonkelwijn?

Wij houden wel van een bubbeltje. en omdat niet elk bubbeltje een Krug Vintage 1998 (ofzo) hoeft te zijn, gaan we gaan het tóch doen: de No House Wine Vonkelwijn bespreken.
Volgens mij kent iedereen deze wijn wel: het originele Delfts-Blauwe ontwerp van de fles en Goede-Doel-Verhaal maken het een vaak gegeven -én ontvangen- cadeau. Ook ik heb er laatst een fles van gekregen. En die is vanavond opengegaan.

No House Wine Vonkelwijn: idee, druif en vinificatie.
De naam 'No House Wine' vertelt het hele verhaal. De opbrengst van deze wijn is bestemd voor de allerarmsten met 'No House'. Stichting HomePlan zet zich hiervoor in door het realiseren van kleinschalige huisvestingsprojecten in ontwikkelingslanden. Hierbij werken ze samen met lokale organisaties. Het doel is om de mensen die zelf geen geld of inkomen voor huisvesting hebben, een huis, een thuis en een toekomst te geven. ik heb het even opgezocht: No House Wine heeft het afgelopen jaar € 24,870,- opgehaald met de verkoop van wijn. Hier kunnen -zo blijkt- 7 huisjes van worden gebouwd, waardoor er weer een paar families minder in een krot hoeven te leven. Elke slok een donatie: het idee vinden we al leuk. 

De No House Wine Vonkelwijn is in twee opzichten nieuw voor mij: Druif en Vinificatie. Eerder geproefde Vonkelwijnen waren van Chardonnay en Pinot Noir, en altijd vervaardigd volgens de méthode Cap Classique, zoals de methode traditionelle in Zuid Afrika heet. In mijn notities kwam ik o.a. Simonsig Kaapse Vonkel ("citrustonen, noten, biscuit, toast, aangename klassieke-wereld zuren") en de Pongracz Brut Rosé (" bosaardbeitjes, floraal, zuiver strakdroog, frisse lengte") tegen.

Vandaag treden wij buiten de gebaande paden. 
Deze Vonkelwijn is van 50%Sauvignon en 50% Chenin Blanc. En gemaakt volgens de Méthode Charmat; een methode die een wijn imagotechnisch in het algemeen geen goed doet. Uitgevonden door Meneer Charmat die in 1910 bedacht dat de tweede gisting niet persé in de fles, maar ook "gewoon" in de vaten kan plaatsvinden. De grotere hoeveelheden worden na de tweede gisting onder druk, en zonder contact met de buitenlucht, op flessen gebotteld. Zoiets als; waarom moeilijk doen, als het makkelijk kan? Deze methode, ook wel de ‘cuve close’ genoemd, is veel goedkoper en gaat ook sneller door automatische regeling van temperatuur en druk. Het voordeel is dat deze methode kwalitatief minder goede wijnen kan gebruiken en deze toch tot een redelijke mousserende wijn kan omtoveren. Ook kan men veel meer parameters in het proces regelen door bijvoorbeeld druk te laten ontsnappen van een tank, door suiker toe te voegen om het alcoholgehalte bij te stellen en zelfs door de ‘blend’ van de wijn, die eigenlijk vanaf het begin bepalend moet zijn, bij te stellen. Dat is tegelijk ook vaak de kritiek. Deze methode wordt dan ook vaak gebruikt voor goedkopere mousserende wijnen die een minder hoge kwaliteit eisen van de basiswijnen en die snel gedronken worden. En daar doen wij vandaag dan ook niet moeilijk over! . 

Herkomst
De herkomst maakt veel goed. We reizen af naar Robertson, in de provincie West Kaap. Regio: Breede Rivier Vallei, waar we als wijnliefhebbers van een paar grote geologische voordelen mogen genieten. De Indische oceaan: die ligt 80km verderop, maar voert wolken aan die tot boven de bergketens schuiven en zo de zomerse hitte afzwakken. Daarnaast hebben we door die bergketens verhoudingsgewijs ook koudere nachten. Die zorgen voor een langere rijpingsperiode en behoud van aroma's in de druiven. En tot slot: de stuwmeren van de Du Toitskloof. Dankzij die is er ook in de droge zomermaanden voldoende water beschikbaar voor de oh zo nodige irrigatie.
Overal elders in de Kaap streek overheersen zure gronden, maar in Robertson zijn de gronden kalkrijk. En daar worden we doorgaans erg gelukkig van, ook als we aan de "gewonere" bubbels gaan. 

Geproefd!
En Bubbels zijn het! Een mooie levendige mousse. Krachtig, maar niet te agressief. Tonen van Granny Smith, Citrusfruit, bescheiden gistaroma's, zachte zuren en middellange afdronk. Toegankelijke wijn die het echt prima deed als aperitief bij onze oesters, "gewoon" lekker thuis.
Of we er nog een flesje van zouden halen? Om -zucht- cadeau te geven zeker, omdat ie zo leuk is.
En straks een keer de Sparkling Rosé versie. Van Pinotage, Pinot Noir en Pinot Meunier. "Gewoon" met een salade in het Vondelpark. Doen wij ook al helemaal niet moeilijk over.

Te koop bij Jumbo en zo'n beetje overal online.

Fijne Feestdagen, in Maart!

Vol verwachting klopte ons Culi-Hartje! 

Hoera! Het programma van het Food Film Festival is vanmorgen bekend gemaakt! Drie dagen van workshops, films en eten. Beter dan kerst, als je het mij vraagt! Het PDFje met het driedaagse programma staat al een paar uur op mijn digitale bureaublad, en mijn Fear Of Missing Out wordt meer dan ooit gevoed, omdat ik het liefst alle drie deze dagen van álles zou willen proeven. Het verbaast me echt dat je er nog geen campingflight bij kan boeken! 

Er is ook zoveel lekkers! De film over hummus, of die over de mosselen. Over waterflesjes, een slachthuis of paddenstoelenzoekers. lang, kort, docu of speelfilm, het is echt een gevarieerd en smakelijk kijkprogramma geworden. Ik zou gaan voor meerdere gangen, maar zélf ga ik zondag in ieder geval voor één keer vroeg opstaan om naar l'Amour des Moules te kunnen gaan. De FFFsite schrijft: "Verse mosselen zijn voor de liefhebber als pure nectar. De opening van het mosselseizoen wordt ook buiten Zeeland elk jaar uitbundig gevierd en het schelpdiertje heeft fans tot ver over de grens. In L’Amour des Moules wordt dit Hollandse product gevolgd van zaadje tot bord en komen we onderweg de mensen tegen wiens leven ermee is verweven.

Romantiek speelt daarbij een onverwachte rol. Met prachtige beelden en meeslepende muziek wordt het verhaal van de mossel verteld. En al is de manier waarop de beestjes paren misschien weinig passievol, de mensen in wiens leven het diertje een rol speelt zijn dat wel. Onder wie sterrenchef Sergio Herman van restaurant Oud Sluis. Hij begon zijn kookcarrière in het restaurant van zijn vader met dit eenvoudige gerecht en zag het als uitdaging het ‘volkse voer’ te verheffen tot haute-cuisine.

Aan de andere kant zorgt de mossel voor discussie. Traditionele mosselvissers hebben last van overheidsbemoeienis en natuurorganisaties die hun manier van werken aan banden willen leggen. In 2020 moet de mosselvisserij duurzaam zijn en de toekomst lijkt in handen van kwekers te liggen. 

In L’Amour des Moules zien we de mossel ook in een nieuwe rol: als wondermiddel in de OK van een ziekenhuis. Zaken waar je als consument van een stomende pan mosselen niet bij stil staat, maar die een interessante kijk in de keuken opleveren"

En dan de workshops.. Het ideale moment om op zo'n dag even de handjes te laten wapperen. Ik kan maar moeilijk kiezen, de menukaart biedt zoveel! Snijtechnieken of brood bakken, Koreaans koken, Gourmetburgers, worst maken en Groenten 2.0. En Hummus, leuk voor na de politiek geladen film: 'Make Humus not War". Delicious Magazine schreef over de workshop: "Op het filmfestival zijn dit jaar naast films ook de gebruikelijke workshops een must: zo gaan delicious friends Merijn & Nadia op de Midden-Oosterse toer tijdens Arabia maakt Hummus. ‘Alleen hummus?’, horen we je denken. Nou: er is meer over te vertellen dan je in eerste instantie denkt. Van wie is hummus eigenlijk? Vele landen claimen hummus als nationaal gerecht, maar hummus is gul en vult vele monden. De schrijfwijze kent net als het gerecht zelf veel variaties: Hummus, hamos, houmous, hommos, hommus, hummos of hummous. En het lekkere is, ze hebben allemaal gelijk! Maar let wel: er is hummus en er is hummus".

 Maar er is meer: Een markt, Foodtrucks, Een Eau de Vie proeverij. En grote namen waarvan het water mij in ieder geval in de mond loopt: Sergio Herman, Joris Bijdendijk, Petra van Niftrik, Niven Kunz, Ben Reade en Harold Hamersma. 

En dan is het menu van het restaurant nog niet eens bekend! 

27 februari lig ik in mijn virtuele slaapzakje voor de ticketshopdeuren. Dan gaat de kaartverkoop van start. 

Meer info: foodfilmfestival.nl

Knutselen aan Ceviche

Voordeel van werken in een restaurant: vijf dagen per week wordt er voor mij gekookt. Personeelseten is vroeg, vaak haastig en gezellig tegelijk en natuurlijk eten wat de pot schaft.. Omdat in onze keuken het personeelseten door telkens een andere kok bedacht en gemaakt wordt, is het ook nog eens gevarieerd.
Van de twee avonden per week dat ik voor mijn eigen maaltje moet zorgen, is er één al bijna op voorhand ingevuld met het bestellen van sushi. Gezond, makkelijk, verslavend lekker en gaat op wonderlijke wijze bij mij nooit vervelen. De overgebleven avond wordt meestal besteed aan etentjes buiten de deur. Met vriendinnen in de stad, bij vriendinnen of schoonzus thuis, met vrienden voorafgaand aan een bioscoopbezoekje of romantisch uiteten met Dennis, degene die, als we dan een keer wél thuis koken, hier het meest in de keuken staat. 

Heel af en toe heb ik op zo'n vrije avond een kookbui. En waar Dennis koken ziet als een creatieve chaos van ingevingen en reactief vermogen, is dat bij mij een structureel proces van plannen en uitvoeren, van lijstjes en tijdschema's. Van ruim van tevoren uitzoeken en nauwkeurig inkopen. Met het selecteren van een recept als grootste uitdaging: de gerechtjes zelf moeten een hoge applausfactor hebben (anders vind ik er al snel geen zak meer aan) én zonder al teveel keukencapriolen te bereiden zijn (anders vind ik er al snel geen zak meer aan). Meestal zijn het dan ook recepten waar geen keukenmachines, uren van braden, weken of stijven, of erg uitheemse ingrediënten in voorkomen. Ik kook -per ongeluk volgens de laatste trend- doorgaans met de seizoenen mee, en dat komt eigenlijk vooral doordat ik mijn recepten bijna altijd uit de laatste Allerhande pluk. 

Maar voor Lieke Sniekers maak ik graag een uitzondering! Af en toe waag ik me aan haar recepturen. Zij heeft een column op Elle Eten, waar ik dol op ben. Ze schrijft leuk, verdiept zich in andere eetculturen, en mikt op -voor mij altijd- aantrekkelijke gerechtjes: niet te zware kost, elegant, en met een redelijke moeilijkheidsgraad. 
Deze komt van de site, en ik weet het zeker: dit is 'm, de ware, voor mijn eerstvolgende kookbui!

TOSTADA’S MET CEVICHE (MX)

Februari wordt, ondanks de lage temperaturen, een exotische maand. De komende weken kook ik uitsluitend Mexicaans. Ik begin met een frisse ceviche.

Het is geen gemakkelijk opgave, dat Mexicaanse koken. Dat merkte ik toen ik afgelopen week naïef en vol goede moed op zoek ging naar verse jalapeño’s. Na een volledige middag de markten en toko’s te hebben afgezocht, moest ik genoegen nemen met pepers uit een supermarktpotje.

Mexicaanse ingrediënten zijn maar moeilijk te vinden in Nederland. Jammer, want juist bijvoorbeeld gedroogde en verse pepers zoals chili de ancho en chipotle zijn belangrijk voor de smaak van Mexicaanse klassiekers.

Wat Nederlanders kennen als Mexicaanse eten, is eigenlijkde Nederlandse versie van Tex-Mex. Dat is ontstaan in de grensstaten van Mexico en de VS. Chili con carne, fajita’s, nacho’s en chimichanga’s (gefrituurde burrito’s) zijn Amerikaanse uitvindingen. Klassieke, echt Mexicaanse gerechten zijn bijvoorbeeld kip met mole en pozole, een maaltijdsoep met witte mais en vlees.

Zelf heb ik na de frustrerende speurtocht door Amsterdam een voorraad hete pepers besteld op mexworld.nl. Op de site staat ook dat je binnenkort zaden kunt bestellen om zelf serrano’s en tomatillo’s te kweken: dat ga ik zeker doen. Ben je de gelukkige eigenaar van een pasje van de groothandel, dan moet het daar wel lukken om verse jalapeño’s en Mexicaanse producten te vinden.

CEVICHE 

Ceviche wordt in verschillende landen in Zuid-Amerika gegeten. Van oorsprong is het Peruaans, maar Mexico heeft al eeuwenlang zijn eigen variant. In Peru wordt ceviche vaak gegeten met zoete aardappel en mais, in Mexico uit een cocktailglas of op tostada’s.

Je verhit de vis niet bij het bereiden van de ceviche, maar door het zuur in de marinade verandert de structuur van de vis en lijkt hij gaar. In het limoensap wordt de vis wit en stevig. Het zuur doodt bacteriën niet, dus is het erg belangrijk dat je superverse vis gebruikt.

TOSTADA’S MET CEVICHE

lunch • voor  2 personen • ca 30 min bereidingstijd

Voor de ceviche

limoen 4, het sap

perssinaasappel ½, het sap

rode ui ½, fijngehakt

verse rode snapper-, zeebaars-, of heilbotfilet 250 g, zonder huid, in blokjes van 1 cm

jalapeño (uit pot) 1 el, fijngehakt

koriander een klein bosje, gehakt

Voor de tostada’s

kleine maistortilla’s 4

zonnebloemolie 1 fles

Voor erbij

tomaat 1, in blokjes 

rode ui ¼, fijngehakt

koriander 1 el, gehakt

jalapeno (uit pot) ½ el), fijngehakt

avocado 1, in blokjes 

limoen 2, het sap 

Extra: braadpan

  

BEREIDING

Meng de ingrediënten voor het bijgerecht en zet aan de kant. Meng limoen- en sinaasappelsap met ½ tl zout in een kom. Doe er de visblokjes, ui en jalapeño bij en meng. Laat minimaal een kwartier marineren. Verhit in de tussentijd de zonnebloemolie in de braadpan. Gooi om de temperatuur van het vet te controleren een stukje brood in de pan. Als het vet gaat bruisen en het brood snel bruin is, is het heet genoeg. Frituur een voor een de maistortilla’s totdat ze knapperig en bruin zijn en leg op een bord met keukenpapier. Bestrooi met zout. Verdeel de ceviche over de tostada’s en bestrooi met de gehakte koriander. Serveer met het avocadomengsel.

Rookverbod: wordt vervolgd.

Het Rookverbod in de Horeca; al bijna tien jaar zijn 'we' ermee bezig.  En met het gevaar om als Mart Smeets te klinken: 'we' als in wij- inwoners van Nederland, wij- bezoekers van de horeca, wij- rokers, wij- mensen werkzaam in de horeca, wij- regelgevers, uitvoerders, collega's, concurrenten, en uiteindelijk: wij- niet-meer-rokers. 

Ik herinner me nog dat asbakken verschonen een vast onderdeel van mijn werkzaamheden tijdens het Service was. Ik herinner me dat ik mijn pakjes sigaretten kocht bij het café tegenover mijn huis, Café de Kachel in Groningen. En hoe we als studenten gelachen hebben bij de aankondiging van het rookverbod. 'We' konden het ons gewoon niet voorstellen! Horeca en het gebruik van genotsmiddelen als tabak en drank leken zo'n logische combinatie. Maar het debat viel stil. En ik herinner mij de gewenning aan het verbod, de stinkende rookruimtes, het minder roken. Geen asbakken meer op de tafels in mijn wijk, heerlijk! Maar ook gasten, die niet meer aan tafel zaten, omdat ze dertig seconden voordat wij hun hoofdgerecht zouden serveren, buiten waren gaan roken. Ik wende er snel aan: dat niet roken in restaurants, maar bij het uitgaan lag dat anders. Een rechtszaak uit Groningen, Amsterdamse schijt aan autoriteit, gedoogbeleid.. er werd al snel weer flink gepaft in het uitgaansleven. Zo lang geleden, en zo actueel, want vanaf vandaag begint het opnieuw. In de Tweede Kamer. 'We' zijn benieuwd!Tijd voor de chronologie van het rookverbod. Misset Horeca zette die op een rijtje:

- 2007: Minister voor Volksgezondheid Ab Klink (CDA) kondigt een rookverbod af per 1 juli 2008. Het geldt niet alleen voor de doorsnee horeca maar ook voor onder meer poppodia, theaters en sportkantines. Kroegen en restaurants kunnen wel een rookruimte inrichten, maar daar mogen de rokers niet bediend worden.- 2004: Werknemers krijgen het recht op een rookvrije werkplek. Omdat de horeca het door een rookverbod zwaar te verduren zou krijgen, geldt voor deze bedrijfstak tot 2009 een uitzondering.

- 2008: De horeca wordt rookvrij.

- 2009: De eigenaren van het Groningse café De Kachel zijn als eersten bestraft voor het overtreden van het rookverbod. Later dat jaar spreekt het gerechtshof ze vrij. Roken in horecagelegenheden zonder personeel is toegestaan. Klink past als reactie hierop het rookverbod aan.

- 2010: De Hoge Raad bepaalt dat ook eenmanskroegen zich aan het rookverbod moeten houden. Later dat jaar besluit het nieuwe minderheidskabinet van VVD en CDA met gedoogsteun van de PVV dat kleine cafés zelf mogen kiezen of zij rookvrij zijn of hun klanten wel laten roken. Het gaat om kroegen met een bedrijfsruimte van maximaal 70 vierkante meter.

- 2011: Antirookclub Clean Air Nederland (CAN) begint een bodemprocedure tegen de Nederlandse staat. De actiegroep wil dat het rookverbod in de horeca weer voor de hele sector gaat gelden. Volgens CAN schendt Nederland internationale overeenkomsten.

- 2012: CAN verliest de bodemprocedure. Roken in kleine cafés zonder personeel blijft voorlopig toegestaan, meldt het ministerie van Volksgezondheid. Na de verkiezingen voor de Tweede Kamer blijkt er een meerderheid te zijn voor een strengere aanpak van het roken.

- 2013: De ChristenUnie in de Tweede Kamer komt met het voorstel om het rookverbod weer voor de gehele horeca te laten gelden.