donderdag 28 februari 2013

Eendenmaagjes: een reisje op een bordje.


Eetbare herinneringen
Vorige week is bij ons een nieuwe menukaart ingegaan. En daar staat een "Gesier Salade" op. Een gerecht dat bij velen een rillerig 'huuuu' oproept, maar dat bij de liefhebber meteen het water in de mond doet lopen.
Na het ontdekken van dit gerecht op de kaart, zit die laatste groep verlekkerd en handenwrijvend te wachten tot ik de bestelling op kom nemen. Ik zie hun herinneringen als wolkjes boven hun hoofden zweven. Beelden van God in Frankrijk, zeg maar. Van zonnige lunches op Perigordse terrassen, van romantische diners bij kaarslicht, van overvloedig tafelen op avonden die eindeloos leken te duren, en van koperen pannetjes op oubollige kachels in pittoreske restaurantjes. De oppoppende wolkjes maken mij deelgenoot van hun flashbacks. Van de eerste keer dat ze de Gesier Salade op een kaart zagen staan, vroegen wat het was, nieuwsgierig werden. De eerste keer dat ze de salade op het bord zagen, proefden, aten.
Nadat ik de salade bij de gasten ingezet heb, zou ik het liefst onbeschoft lang aan tafel blijven staan, om het te zien gebeuren... De eerste hap, de dromerige blik in de ogen, de glimlach vol weemoedige herkenning; voor heel even gluur ik mee naar hun vakanties of culinaire belevenissen.


Ik vind dat fascinerend, en fantastisch. Hoe een gerechtje onze gedachten via de zintuigen terug kan brengen naar een tijd, een plek, een persoon. Misschien naar een zonovergoten pleintje onder de parasol, of juist naar een knus bistrootje bij de openhaard, maar natuurlijk altijd naar een waardevol of heuglijk moment, met een geweldig glas wijn erbij, en in prachtig gezelschap. Nou ja: Als God in Frankrijk, dus. Een reisje op een bordje. Het is voor mij het ultieme voorbeeld van een 'eetbeleving'.

De innig tevreden blikken van gasten die een gerecht uit hun vakantie terugproeven, inspireerden me voor dit blog. Want ík wil ook wel weer eens graag een culinair gedachtenreisje maken, en op die manier mijn heimwee naar de Loire, naar de Bordeaux, de Camargue of -vandaag dan- naar Perigieux verzachten (of -letterlijk- voeden?). Dus daar gaan we dan: op reis met de Salade de Gesiers!

Eerst even een lesje anatomie. De spiermaag is één van de twee magen die een eend heeft. In deze maag wordt het voedsel met zand en grind vermalen zodat het makkelijker door de darmen opgenomen kan worden. Nog gaver klinkt het volgens The American Heritage Dictionary:
giz·zard n. 1. A modified muscular pouch immediately behind the stomach in the alimentary canal of birds, having a thick lining and often containing ingested grit, which aids in the mechanical breakdown of seeds before digestion.

Zo. Dan weet u nu meteen of u bij de 'huuuu'-groep hoort.

Koffers pakken
Dan het inslaan van de ingrediënten. Eerst die gesiers in huis krijgen. Zodra die 'in the pocket' zijn, kunnen we boarden. We zijn op zoek naar de 'confit' versie, omdat we ze dan lekker in het eendenvet kunnen warm maken. Het bleek nog best een klus om ze te vinden en ik besloot tijdens mijn zoektocht dan ook radicaal om nooit meer een Franse Marché te verlaten zonder hiervan een paar potjes in te slaan om mee te nemen naar Nederland. Op Twitter een #durftevragen gesteld en vele reacties gekregen, waaronder de tips over een kraam op de Albert Cuyp, de Sligro en de Astridmarkt in Antwerpen. Maar we kunnen ze ook bestellen op: Frankrijkoptafel.
Mocht u in de keuken ambitieuzer ingesteld zijn dan ik, en de eendenmaagjes zelf willen confijten, dan heb ik dit recept daarvoor gevonden op Seriouseats.


Er zijn talloze recepten voor de Salade de Gesiers online te vinden, met tot mijn grote vreugde allemaal de 'moeilijkheidsgraad eenvoudig' of beginnersaanduiding. En zoals dat met reizen gaat: het vertrekpunt is vaak hetzelfde: kropsla, walnoten en de gesiers. Vandaag voegen wij daar een gekookt eitje en tomaat aan toe, maar ik vond ook variaties met toevoegingen van ui, spekjes, haricoverts, kastanjes, peterselie en pijnboompitjes. In het restaurant serveren we 'm met eendenlever, dus dat ga ik in de toekomst zeker nog eens naäpen. De vinaigrette is vaak op basis van balsamicoazijn of wijnazijn, met mosterd, walnotenolie of olijfolie, en soms met wat knoflook of basterdsuiker. Ik maak de vinaigrette lekker lui met de Franse slag (we gaan immers op vakantie..) en dat blijkt -in dit geval tenminste- een succesformule, maar mochten jullie wat exactere recepturen hebben, deel die dan gerust in een reactie.

Vergeet niet een heel klein beetje eendenvet mee te gieten over de opgemaakte bordjes salade. (En de rest ervan natuurlijk te bewaren voor andere heimwee-naar-La-Douce-France-gerechten!)

Bon Voyage!
Voor het ultieme vakantiegevoel drinken we er voor deze keer -ahum- maar iets bij. Om dicht bij dit terroirvoedsel te blijven, keek ik eerst vanzelfsprekend meteen naar Sud-Ouest: Cahors, Bergerac, Madiran.. maar stiekem wilde ik eigenlijk niet zo zwaar. En misschien ook wel geen rood. Silvaner dan? Riesling? Als alternatief heb ik ook nog even overwogen om heel eigenwijs een ander uiterste op te zoeken en mijn wachtende Dada 1 uit Nieuw Zeeland te openen: Sauvignon Blanc, Viognier en Gewurzstraminer. Lychee, honing en frisse zuren. Maar..net alsof we echt op reis gaan, kies ik op het laatste moment toch voor weer een ándere accessoire die nog in de koffer mee moet. Gewoon, omdat ik daar op dat moment nou eenmaal het meeste zin in heb. Jean Stodden Pinot Noir 2010, uit Duitsland. Een zonde, zegt u? Het was eerder zonde om níet te doen. Heerlijk sappig rood fruit, aardbeitjes, goed in balans met de zuren, zachte tannines met nog wat cassis in de redelijke lengte. We zijn door de douane.

Daar gaan we dan. Mmmmmm, en opstijgen doen we! Een hapje, een slokje, en de salade neemt ook mijn gedachten mee naar de tafel onder de parasol, op teakhouten stoeltjes met blauwgeruite kussentjes op het vlondertje voor ons Asterix-en-Obelixhuisje in Plazac.. de zon staat hoog aan de hemel, een hond blaft loom op het erf van de buren verderop, in het dal scharrelen de bruine lavachequiries, zomerbijen zoemen tussen de ons omringende varens en het lavendel.. alles klopt aan mijn wolkje, mijn reisje. Smaak, geur, mondgevoel, ultiem genieten.. Als Nien in Frankrijk. Missie geslaagd.

Bloggen is willen delen, ik gun jullie ook zo'n reisje op een bordje. Bon Voyage et Bon Appetit!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten