Kip, patat en appelmoes

Over gruwen en groentepoffertjes. Hotspots voor de kleine gast.

Anti-Culi-Biecht
Toen ik -ahum- jong was, lustte ik geen chinees. Dus als wij dan vroeger bij de chinees gingen eten, bestelde ik tot ik-durf-wel-te-zeggen-mijn-zeventiende ongegeneerd een kindermenu.

Vorige maand was ik bij de ijsbaan op het Museumplein. Kerstliedjes, lichtjes, schaatsen; het was allemaal heerlijk kneuterig en vanzelfsprekend compleet commercieel omkleed met glühwein, warme chocolademelk en... winterkost. Ik kan er niets aan doen; ik hou niet van winterkost. Snert, zuurkool, stamppotten, mij niet gezien. Met dat chinees is het nog goed gekomen, met de Hollandsche pot niet.
Moeilijke eter? Dat is maar hoe je het bekijkt. Ik eet genoeg dingen die veel anderen dan weer niet zo lekker vinden. Mosselen, oesters, geitenkaas, Thais, lever, zwezerik. Maar goed.. niets van dat alles op de menukaart bij die idyllische ijsbaan, natuurlijk. Dus terwijl de rest van mijn gezelschap (inclusief twee kinderen) aan de snert en broodjes worst met zuurkool ging, bestelde ik een kindermenu. "En mag ik dan mayo in plaats van appelmoes?". Topmiddag.

Het is voor u vast niet moeilijk om te raden uit welke ingrediënten mijn 'menu' was samengesteld. De vette snack in de vorm van kroket (ik mocht ook kiezen uit -wauw- frikadel of kipnuggets), met de bekende frietjes en -natuurlijk- appelmoes. Inderdaad: nog precies zoals zestien jaar geleden. En hoewel ik er absoluut geen geheim van maak dol te zijn op een patatje mét, verbaasde het me toch wel even dat dat hele kindermenu zich in al die jaren blijkbaar niet echt op gebieden als gezondheid, originaliteit en creativiteit ontwikkeld heeft. 

                                                                                       

Op de kleintjes letten

En dat is raar. Want achterblijven in het kinderkoken is voor een groot deel van de restaurantbranche op zijn zachts gezegd onhandig...
Ik heb ooit, in een tijd, lang lang geleden (zo lang geleden dat ik nog niet met een dienblad kon lopen) met enorm veel plezier in een barbecue-restaurant gewerkt. Jep: héél véél kinderen. En dáár heb ik (behalve met een dienblad lopen) vooral geleerd: children áre -in fact- the future. Vanuit de ondernemer gezegd: pak je die in, dan heb je de ouders ook.

Op de populaire website Smulpaapje, gericht op de kleine gast, blijkt dat ouders de samenstelling van de kindermaaltijd steeds belangrijker vinden. Ook buiten de deur. Er zijn leuke interviews te lezen over de smaakontwikkeling van kinderen met chefs als Jonnie Boer, Joris Bijdendijk, Hans van Wolde, Ramon Beuk en Erik van Loo. Vertellen over de herkomst van producten, groentjes verstoppen of blancheren en elke keer weer alles laten proeven is het devies. Hmmm, misschien moet ik dan toch nog eens... Bijna allemaal zien ze weinig in het standaard kindermenu en pleiten de chefs voor bijvoorbeeld grote-mensen-gerechten in aangepaste porties. Ron Blaauw merkt terecht op dat de beleving van kinderen tegenwoordig vaak bepaalt waar men gaat eten. Julius Jaspers kijkt daarbij ook vooruit en benadrukt: "de kinderen van nu zijn je betalende gasten van de toekomst. Dus maak lekker eten, dan komen ze terug."

Groentepoffertjes

"Ouders nemen hun kinderen steeds vaker mee uit eten. Restaurateurs kunnen daarom flink profiteren van het opwaarderen van de kindermenu’s" aldus Koninklijke Horeca Nederland in de Telegraaf. 

Logisch dat er tijdens de kookwedstrijden op de Horecava van vorige week naast bijvoorbeeld het lekkerste broodje ook aandacht werd besteed aan het alternatieve kindermenu. Danielle Touwslager, kok bij Cateraar Touch Down op Schiphol, won. Ze bedacht kindermenu 'Happy landing' met kipspareribs, groentepoffertjes met erwtjes, wortels, paprika en boontjes, en een appel-perencompôte met meloenbolletjes. 

Kinderhotspots

Rekening houden met kinderen is slim. En gastvrij. Bij Zilte Zoen in o.a. Bergen en Egmond aan Zee hebben ze een kindermenukaart met heuse kinderborrelhapjes in de vorm van maiswafels met kaas en een dessert van krentenbrood met kaneelijs. Maar je kunt er ook voor een kinderversie vis-van-de-dag kiezen; "zonder graatjes". Bij de 19 vestigingen van Humphrey's kunnen kinderen het 'uiteten gaan' beleven door een heus driegangenmenu mee te eten met carpaccio, kipsalade of tomatensoep vooraf. Flinders Café, in Amsterdam en Groningen, staat bekend als kindvriendelijk. Naast de welbekende burgertjes, zelf samen te stellen pizza en mini-pannenkoekjes, kunnen kinderen hier ook ravioli met ricotta, spinazie en parmezaan, gegrilde courgette en gepofte tomaatjes bestellen. Bij Fifteen hebben ze ook kinderpasta, máár serveren ze, volgens de recensies, voor de kleine gast ook graag miniporties van hun reguliere kaart. Uit eten met een heel-erg-kleintje? Bij Van de Buurt in Amsterdam hebben ze een kaart met gezonde en huisgemaakte babyhapjes, op de menukaart -net als op de potjes- aangegeven per aantal maanden. Zo is er voor de categorie 'vanaf zeven maanden' een bonenschoteltje met rijst, tomaat en rozemarijn of speltpasta met kip, broccoli, roomkaas en basilicum. Jeetje: ik ben -kindermenutechnisch dan- echt op de verkeerde plaatsen geweest.

Kansen dus, voor een groot deel van restaurantbranche. En ik? Ik zal me in het kader van die smaakontwikkeling binnenkort maar weer eens wagen aan het gewoon mee-eten van een stamppotje. Blijven proeven. Bevindingsblog daarover volgt. Beloofd.

In Trust we trust. Wat kost een idealistisch kopje thee?

"Come as you are
Pay as you feel"

Op de Albert Cuyp zit Trust. Een lunchroom met een menukaart zónder prijzen. Die naam "trust" is een afkorting van "to rely upon source totally' leer ik uit dit filmpje van AT5, maar het staat natuurlijk ook gewoon voor vertrouwen. ''Ons doel is vertrouwen uitdragen. Daarvoor moeten we geld totaal loslaten en erop vertrouwen dat we krijgen wat we nodig hebben om dit te runnen'' zegt mede-eigenaar Hugo Leemhuis in de PS van 20 december, van het Parool.

Mensen die iets met gastvrijheid doen, en daarbij uitgaan van liefde en vertrouwen.. daar moeten we even langs, natuurlijk. 
Als je over de Albert Cuyp loopt, vliegen de productprijzen je om de oren. Marktkooplui scanderen ze zowel meerstemmig als in stereo, en zelfs de neon-gele borden, wapperend aan de luifels van de kramen, schreeuwen je geluidloos toe. Niet alleen op de markt, trouwens. Grappig, hoe wij in ons leven de hele dag aan één stuk door belachelijk veel te maken hebben met vastgestelde bedragen voor echt álles; van de Hááámsterenfolder van de Appie tot elke beslissing over een broodje, broek, bank of bromfiets. Overwegen, beoordelen en afdingen jazeker, maar écht zelf de waarde van een product bepalen, dáár zijn we dus helemaal niet aan gewend. Maar dan... halverwege de markt is daar de artistiek beschreven en beschilderde raamgevel van Trust!

Binnen is het uitnodigend warm, aan de muren vrolijk gekleurde tegeltjes en kunst. Het eenvoudige meubilair is in prettige pasteltinten geschilderd. Achterin een gezellig-rommelig-maar-toch-mooi-gestylede open keuken, die ambachtelijk aandoet...

Hulk Smoothies

De menukaart kan ik op de tafeltjes niet vinden. Die blijkt aan de muur te hangen, uitgeschreven op een groot vel heel-erg-gerecycled-uitziend-papier. "From Trust with Love" staat erboven. Vind ik leuk. Ze zijn er sowieso wel van de Shakespeare/Hemingway-quotes en andere blije boodschappen: 

"It is difficult to see the picture if you are inside of the frame" en "Lighthouses don't go running all over an island, looking for boats to save. They just stand there, shining". 

Fijn, vinden wij niet alleen leuk, houden wij van!

Vandaag houd ik het bij een kopje thee, want ik heb vlak voor mijn spontane bezoekje al geluncht. En daar heb ik meteen spijt van als ik de heerlijke salades ("Leaf it be"), soepen ("Peace soup") en taarten ("The Sweet Life") op de kaart zie staan. Ook onder invloed van al je de goede voornemens kun je hier nog prima terecht, want verder hebben ze Spelt Carrot Cakes, Hulk Smoothies en Skinny Buddha Granola.

Oogcontact
In de bediening lopen duidelijk niet de meest ervaren horeca-rotjes rond. En dat is best verfrissend. Geen snelle babbel, maar oprechte vriendelijkheid. Nog niet zo'n rapidomucho snelwandelloopje, maar gelukkig wel een open bik en oogcontact. Opperste concentratie tijdens het koffie maken, en aan het telkens opnieuw keurig schoonmaken van het melkstoompijpje te zien, gok ik dat er wel een Barista-traininkje tegenaan gegooid is, maar zie ik ook de liefde. Om mij heen klinken veel begroetingen; het is duidelijk dat terugkerende gasten herkend worden. Beginners (-Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen-)? Misschien, maar het idee van gastvrijheid hebben ze hier helemaal begrepen.

Winst en aanwinst
Ik vraag me natuurlijk af of dit uit kan. Hoeveel de mensen betalen. Welke uitleg ze daarbij geven. Hoe ze hier de verkochte producten nou eigenlijk in de kassa aanslaan, en of ze pas echt aan het einde van de dag zien wat er binnen is gekomen. Of het winstgevend zal zijn. In de Telegraaf werden de woorden 'gratis lunchroom' gebruikt. "Betalen waar je zin in hebt" las ik ook ergens. Ik weet niet of dat goede omschrijvingen zijn. Het gaat natuurlijk vooral om subjectieve waardebepaling. "Betalen vanuit je hart" vond ik wel een leuke. Klinkt misschien wat abstract, maar tot nu toe lijkt het te werken; het is druk, en ik kan me niet voorstellen dat hier mensen zouden weglopen zonder te betalen.
Bij het afrekenen kom ik er achter, dat het nog best moeilijk is om als consumer zomaar even zélf voor iets de prijs te bepalen. Wat ik neerleg? Vier euro en twintig eurocent. Deels omdat ik daarmee bóven de gemiddelde prijs voor een kopje thee in deze omgeving denk/hoop te zitten, en deels omdat dat is wat ik als muntgeld in mijn portemonnee vind.

Winstgevend of niet, een áánwinst is dit plekje zeker. En ík geloof er wel in. In Trust we trust!

De Facebookpagina is de Website. 

En de omschrijving daarop luidt niet restaurant, maar community.
Trust. Albert Cuypstraat 210, Amsterdam

"Open untill closed".

Gaat dat checken. Al is het maar om hun Wifi-password!