WK-Wijn: Braziliaanse Bubbels!

Ik ben doorgaans wel te porren voor een hypeje. 
En dan bedoel ik niet één of andere olijfgroen-wordt-het-dit-najaar-helemaal-trend, maar meer die kort-maar-krachtige-uitbraken van gelegenheids-enthousiasme. Ik haak graag aan, als de sfeer er al een beetje inzit. Guilty; ik ben zo iemand die alleen op kerstavond naar de kerk gaat, omdat alles dan zo mooi versierd is. En ja; toen Ilse en Waylon dóór naar de finale waren, werd dat hele Eurovisie Songfestival opeens hartstikke lachen en zat ik als tijdelijke überfan gewoon onbeschaamd met mijn bord op schoot voor de tv...

Kúnt u nagaan wat er gebeurde na Nederland-Spanje. Vóór de wedstrijd had ik vooral zin in de avond vanwege de gezelligheid; lekker temperatuurtje, vrienden en de Vondeltuin. Om u even een wat beter beeld te geven van mijn die-hard-oranje-supporters-vibe: ik had er een rozig-oranjerig t-shirt bij aan, omdat ik dus geen écht oranje kledingstuk in mijn kast had. Mijn broertje noemt dat een laffe nep-fan. Maar goed; tijdens de wedstrijd werd ik natuurlijk in één klap getroffen door de doelpunten én de oranjekoorts. Pang. In the Face. Dat idee.

Bierdouche
Helemaal gezellig, natuurlijk, maar nu ik óm ben, vraagt dit voor de volgende wedstrijd wel een wat gedegener voorbereiding. Dat laffe roze-oranje shirtje, daar kom ik nu niet meer mee weg. En ik vond dat ik als verse deelnemer aan dit volksfeest ook weleens met een bijdrage in de vorm van een beetje betere begeleiding mocht komen. Een WK-wijn, ja. Om 'onze' volgende overwinning toepasselijk te kunnen vieren. Mijn inbreng? Braziliaanse bubbels! Braziliaans bleh? Nee joh, das lekker, én helemaal thematisch. En het is voetbal, dus het hoeft nou ook weer niet té decadent te worden. Heel dik doen, dat doen we wel aan tafel, niet in de kroeg, waar je bij elk doelpunt een bierdouche riskeert.

Bijpassende Bubbels
Even terug naar Brazilië. Heet en vochtig. Niet meteen uitermate geschikt voor wijnbouw, nee. Maar in het zuiden ligt de provincie Rio Grande do Sul, en daar is het wat koeler en heuvelachtig. Hier bevindt zich, op zo'n 700m hoogte, Vale dos Vinhedos, de 'vallei van de wijngaarden'. Hallelujah. Deze vallei -met prima microklimaat- werd in eind 19de eeuw door Italiaanse immigranten ontdekt. Giuseppe Miolo was zo'n immigrant. Al in Veneto stond hij bekend als een goed wijnmaker, en bij aankomst in Brazilië ruilde hij zijn kennis over wijnbouw tegen een stuk land. Bij Miolo maken ze wijnen van Chardonnay, Cabernet Sauvignon en Merlot. De Pinot Noir, die aangeplant staat, is puur voor de mousserende wijnen. En laten wij daar nou best zin in hebben!

Miolo Brut Cuvée Tradition 
Gemaakt van 50% Chardonnay en 50% Pinot Noir. Nou worden veel Braziliaanse bubbels volgens de niet-zo-imago-verhogende Charmat-methode gemaakt, maar bij Miolo werken ze met traditionele vinificatie en handmatige remuage. De neus? Fris stuivend. Wat we -behalve de overwinning, natuurlijk- proeven? Een lichte, zachte mousse. Groene appels, een zweempje perzik, crispy zuren, en een mooie balans. Geen mega-gastronomische wijn, maar een verrassend en prima aperitief. Ideaal voor zo'n voetbalavond, waarop we de culinaire wijn-spijs-hoogstandjes toch al even buiten beschouwing lieten. Een feestelijk flesje en de aanschaf van een opportunistisch oranje t-shirt. Ik ben er klaar voor!

Wat? Braziliaanse bubbles
Welke wijn? Miolo Brut Cuvée Tradition.
Wa kost da? 13 euro.
En.. waar te koop? Gewoon... bij Albert Heijn.

Kaasjes Kanen I: Morbier

De eerste in de kaasjes-kanen-serie. Hierin reizen we af naar vroegere tijden, bergachtige streken, groene weiden en koude kelders. Met telkens een nieuw kaasje op de plank om te proeven en te proberen. Heeft u weer een reden om voor dit weekend iets lekkers in huis te halen. Zo zijn wij. 

Morbier; een streepje voor
Ja klopt; deze krijgt u vaak in restaurants. Een halfhard kaasje, met een gewassen korst. En een beetje een aandachttrekker is het wel, want met zijn grijze streepje in het midden valt 'ie behoorlijk op tussen de rest van zijn vriendjes. In tegenstelling tot wat veel mensen denken, huist dat as-laagje daar overigens niet voor de smaak. Maar laten we bij het begin beginnen; Morbier komt uit... Morbier, een dorp in de Jura. De bergachtige streek in het oosten van Frankrijk, op de grens met Zwitserland. En het zijn de beroemde Comté-boeren die Morbier in eerste instantie voor eigen consumptie maakten. Vanzelfsprekend van rauwe koemelk.

Wei en wrongel
Aan de rauwe koemelk wordt stremsel toegevoegd. Ho, time out. Dit is natuurlijk de éérste kaasjes-kanen, dus we gooien er hier toch even een spoedcursusje kaas tussendoor. Hartstikke handig. Stremsel dus: een mengsel van spijsverteringsenzymen, afkomstig uit de maag van kalveren. Door de toevoeging van die enzymen klonteren de verschillende soorten eiwitten in de melk samen. De melk stremt, en er ontstaat een vloeibaar en een vast bestanddeel. Het vloeibare gedeelte is wei; een gelige vloeistof, die voor het verdere kaasmaken meestal niet gebruikt wordt, maar door de hoge voedingswaarde en het gebrek aan vet vaak wél terug te vinden in heel veel light-spul, in babyvoeding, en natuurlijk in Rivella. Het vaste gedeelte dat uit de melk ontstaat, is een korrelige massa van samengeklonterde eiwitten, die we de wrongel noemen. De wrongel is dus eigenlijk het eerste stadium van de kaas.

Esthetische as
Verder met ons stukje Morbier. De wrongel wordt -na afscheiding van de wei- in zijn vorm geperst. En hierover komt dan dat bekende as-streepje. Ze zeggen dat dit gebruik is ontstaan toen de vormen voor de kaas eigenlijk te groot waren en de kaasboeren niet genoeg wrongel hadden voor een hele kaas. Onder in de vorm lag dan die eerste laag wrongel, en omdat ze daar een tweede portie wrongel aan wilden toevoegen, werd er de as van lokale naaldbomen en wat zout over gestrooid, om de wrongel in de tussentijd te beschermen tegen insecten. S'avonds werden de koeien opnieuw gemolken. De avondwrongel kwam bovenop het as-laagje, en omdat de koeien inmiddels de hele dag gegeten hadden, was deze kaas veel sterker en notiger van smaak dan die van de ochtendmelk. Sorry to say, maar tegenwoordig heeft de as-ader eigenlijk alleen nog maar een decoratieve functie.

De kazen rijpen twee tot drie maanden in vochtige koele kelders. Daar worden ze gekeerd (anders krijg je zo'n inzakking in het midden) en drie maal per week geborsteld met pekelwater. Zo ontstaat een mooie natuurlijke lichtoranje-grijze korst, die in dit geval slechts door een enkeling als 'eetbaar' benoemd wordt. De kazen hebben een doorsnede van ongeveer 35 centimeter en wegen zo'n 7 kilo. Met 45% vet is Morbier -goddank- een relatief magere kaas.

Njomnjomjnom
Tijd voor het oppeuzelen. We kiezen voor ná de maaltijd. Morbier heeft een halfharde structuur en kan daardoor heel easypeasy gesneden worden. Door zijn smelteigenschappen is Morbier trouwens ook erg geschikt voor raclette, maar wij gaan gewoon voor een puntje op een plankje. De smaak is fris, fruitig en zuivelachtig. Daarbij prettig notig met een vleugje hooi. Een mild kaasje, en daardoor perfect als onderdeel van een selectie, maar ook 'single' smakelijk genoeg. 

Wat drinken we er eigenlijk bij? Nou, als we een beetje trouw en traditioneel willen doen, kunnen we de lokale wijnspijscombi met Jurawijnen natuurlijk niet negeren. Zin in wit? De uit de Bourgogne overgewaaide Chardonnay wordt hier Melon d'Arbois genoemd, en de boterachtige tonen van de wijn sluiten mooi aan bij het melkromige karakter van de kaas. Liever rood? Haal dan een keertje zo'n lichtgekleurde Poulsard uit Pupillin in huis. Maakt u helemaal de blits mee, want relatief onbekend, en met nuances van kreupelhout en aalbessen prima passend. Totaal niet loyaal aan lokaal? Ons probeersel met een restje rode Loire pakte stiekem ook wel héél erg goed uit. 

De plank is leeg, en ons glas bijna. We leunen tevreden achterover. Mán, wat zijn wij blij dat die kaasboeren de Morbier niet voor zichzelf hebben gehouden!

Brownies en Brandwonden.. bakken voor beginners.

So pick me. Choose me. Love me.
Even een nogal girliegirlie-dingetje; ik heb een hele tijd een behoorlijke Grey's Anatomy-verslaving gehad. Ik weet het; Fargo, House of Cards en Suits klinken allemaal véél hipper, maar het was al te laat. Die filosofische voice-over, de corny quotes, en de muziekmontage... allemaal ontdekt tijdens een griepje, -je moet toch wát-, en daarna kon ik niet meer stoppen. Inmiddels ben ik wel afgekickt. Maar vandaag moest ik toch wel even denken aan de scenes waarin personage Izzie om een teleurstelling te verwerken, begint met bakken. En hoe! Tientallen taarten en massa's muffins. 

Controlfreak
Ik zit momenteel in een periode waarin ik even wat rust moet nemen. Dus ben ik meer thuis, en heb ik meer tijd. Wandelen helpt, en hardlopen, maar ook mindfulness, schrijven, bloggen, lezen, en -'kuch'- kleuren. En sinds een tijdje bak ik dus ook. Nou ben ik zeg maar echt het tégenovergestelde van die beeldschone keukenprinses, die in haar bloemetjesschort allerlei smetteloze op-gevoel-gemaakte improvisaties tevoorschijn tovert. Met d'r snufje hier en een scheutje daar, allemaal veel te vaag voor mij. Dus halleluja voor het bakken! De controlfreak in mij word echt helemaal happy van al dat afwegen, opmeten, en timers instellen. I-de-aal: overzichtelijk mise-en-placen (met je eitje, afgewogen hoeveelheid bloem en maatbeker melk), vervolgens ultiem rustgevend een beetje kneden of klutsen, en terwijl je huisje zich daarna met heerlijke geuren vult, begin jij alvast aan het af-cateren. Beslagkom door de afwas, en klaar. Veel zenner dan dit wordt het niet. En nooit geweten dat je ook überculi kon doen at home! Wát een ontdekking.

Baksels for breakfast
Bakken voor jezelf is trouwens súpersaai. En succesjes moet je wel een beetje delen, vind ik, dus heb ik afgelopen week gastvrij geserveerd, aardig aangesneden en mega meegebracht. Sharing is caring, en bloggen is ook delen, dus een recept kan natuurlijk niet uitblijven. Mijn meest verrassende oventraktatie waren deze ontbijtmuffins. Baksels for breakfast, wat een luxe. En dat zonder roomboter en zonder suiker. Hatseflats! Applaus voor jezelf.   

125 gram havermout

125 ml soyamelk
Half doosjevol frambozen (vriesvak)
Handvol blauwe bessen
Handje fijngehakte amandelen
1 ei
1,5 banaan
Halve eetlepel kaneel
halve theelepel bakpoeder  


Oven voorverwarmen. Banaan fijnprakken en mengen met het ei. Daarna de havermout, soyamelk, kaneel en het bakpoeder toevoegen. Kloppen of mixen. Dan pas de frambozen, blauwe bessen en amandelen erbij doen en het mengsel in de muffinvormpjes scheppen. 20 minuten op 200 graden in de oven laten et... voilà! 

Door het halfwarme fruit voor mij zoet genoeg, maar mijn vent bedruppelt ze in den morgen nog graag even met honing. 



Slagveld

Of ik opeens in een bake-my-day-held veranderd ben? Nou, niet echt, natuurlijk. Het waren niet allemaal 'ik-verdien-een-lintje'-exemplaren, want de inhoud van mijn splinternieuwe taartvorm kon ook een keer zó door naar de vuilnisbak. Nu snap ik trouwens ook eindelijk waarom 'misbaksel' tevens als scheldwoord gebruikt wordt. Rotding. Maarre.. beginnersfouten genoeg, dus. Veel geleerd: bakpoeder is niet -ik herhaal- niet hetzelfde als bakmeel, cacaopoeder betekent eigenlijk stofwolk, en mixers moet je nevernooit (ook niet) 'heeeel even' bovenhalen. Niet doen. Is heel blond. Oh, en natuurlijk brandde ik mijn onderarm bijna elke keer als ik heel trots iets uit mijn oventje wilde halen. Een ontplofte keuken als strijdtoneel, mijn haren vol beslagspetters en ik, die moedig, maar gewond van het slagveld terugkeerde. 

Mazzel dat die Grey's Anatomy quotes bij bijna alles helpen:

 "So chin up. Put your shoulders back, walk proud, strut a little. Don't lick your wounds. Celebrate them. The scars you bear are the signs of a competitor. You're in a lion fight. Just because you didn't win doesn't mean you don't know how to roar."

Dus ik, ik bak lekker door. Wroaaarrrrr...

Pimp je choco-momentje...

De lekkerste uitnodiging van het jaar is hier. Over onbezorgd genieten van ongelijke blokjes.

Wraps met kip
Zoals sommige lezers wel weten, ben ik er sinds een paar weken achter dat 'gewoon' gezond eten en lekker sporten toch wel echt het-allerbeste-dieet-ever is. Niet dat ik keihard op de afvaltoer ben, maar ik wilde me wel weer wat fijner en fitter voelen, en na best-wel-een rijtje probeersels, kan ik concluderen dat er écht geen citroensapkuur meer op kan tegen mijn nieuwe voorkeur voor gezond genieten. Avocado's, havermout, hardlopen, gerookte zalm, tomatensoep, paprika's, krab, yoga, fruit, wraps met kip, en groene thee. Oh, en wat ook wel helpt: geen cola meer. Helemaal klaar mee.

Zoete verleider

Nu ben ik sowieso niet zo'n zoetekauw. Ik snack liever chips met dip in plaats van koekjes, toastjes met paté in plaats van taart, en kies vaker kaas in plaats van dessert. Maar er is wel die ene zoete verleider, die toch telkens mijn keukenkastjes binnen glipt. Chocola, ja. Lekker bitter puur, of melk met hazelnoot. Smeltend op de tong. Nu heb ik sinds kort een nieuwe favoriet, die ik toch wel even wilde delen. Heel af en toe trakteer ik mezelf op een stukje van de Tony's Chocolonely melk, met karamel en zeezout. Jep; karamel met zeezout. Goddelijk genieten.

Ongelijke blokjes

Nu is het van die melk-karamel-zeezout-reep echt even onbezorgd genieten, maar dat geldt dus niet voor álle chocolade. Niet omdat die nog meer suiker en vet zouden kunnen bevatten, maar omdat er iets niet helemaal oké aan is. Van de chocorepen die ik voor 2,50 koop, krijgen de cacaoboeren in Ivoorkust en Ghana zo'n 0,12 cent. Daarvan kan die boer natuurlijk niet investeren in zijn plantage. Gevolg? Een steeds lagere productie, chocoladeschaarste, en -nog veel erger- (kind)slavernij. Naar schatting werken er momenteel zo'n 460.000 mensen gedwongen of onbetaald, en onder gevaarlijke omstandigheden op de cacaoplantages. Bij Tony's willen ze graag dat alle chocolade 100% slaafvrij wordt. Ze beginnen gelukkig bij zich zelf. Door zelf alleen Fairtrade gecertificeerde repen te verkopen. En met het 'bean-to-bar-systeem', waarbij de cacao rechtstreeks wordt ingekocht bij boeren waarmee ze een lange termijn relatie hebben.. Maar ook door de pers op te zoeken. Zo begint het allemaal als oprichter Teun van der Keuken zich in 2004 laat aanklagen voor het eten van chocoladerepen waaraan kindslaven hebben meegewerkt. Daarnaast gaan ze graag in discussie met andere chocolademakers, en zijn hun eigen repen verdeeld in ongelijke blokjes om ook onder de chocofans de bewustwording te vergroten.

Chocofeestje

Nu kun je natuurlijk gewoon die heerlijke ongelijke blokjes gaan oppeuzelen. Thuis, op de bank, bij je kopjes thee. Of je kunt je chocomomentje een beetje pimpen. Op Tony's Fair, deze week. Want aanstaande donderdag wordt hun Jaarfairslag (leuk!) gepresenteerd. Dan vertellen ze ons hoe het gaat, en welke belangrijke stappen er inmiddels zijn gezet op weg naar 100% slaafvrije chocolade. We zijn benieuwd. Een visie over eerlijk delen. Serieuze cijfers met een positieve boodschap. En zoiets ontzettend lekkers, dat helemaal verantwoord is. Dat moet gevierd worden. Dus is het hoog tijd voor een feestje. En zijn er hapjes en drankjes. Popcorn, foodtrucks, een festivalband en de dj’s van Singlefeestje. Oh, en heel veel chocolade. Yummmm. Eten we de dag erna wel weer een salade. 

Zin in een dansje? Nieuwsgierig naar deze bijzondere ondernemers, of gewoon een zoetekauw? 

Aanmelden kan hier.

Kunst kijken en Pop-up proeven

Druk druk druk

Niet normaal. De maand mei is echt he-le-maal tot aan de nok toe volgepropt met foodfestivals, culinaire evenementen en openingen van gave horecaconcepten of Pop-up Restaurants. De culi-sites en foodfetishfora slaan ons om de oren met -vooral- dezelfde programma-tips. We hebben natuurlijk het Food Film Festival, Taste of Amsterdam en Rollende Keukens. Maar we kunnen ook gaan genieten van de kookkunsten van de gebroeders Pourcel in Bridges, en veganistisch tafelen tijdens het bijzondere Steinbesser Diner in het Lloyd Hotel. En dan gaat na The Fat Dog, ook nog eens het heerlijke Henk, en hipsterheaven Mossel en Gin open! Maak me gek!

Felix & Foam

Maarrrr... even wat inside information; afgelopen vrijdag beleefde ook Restaurant Foyer zijn opening. Huh, wie? Foyer, van diezelfde gasten als van het enorme Pop-up succes Répéré. Oooooh, die! Nieuwe culi-hotspot, dus? Nou, wel meer dan dat eigenlijk. Want Foyer is gesitueerd in het monumentale Felix Meritis gebouw. Met die grote zuilen en Lodewijk de XVI-de uitstraling. Foam (die van het fotomuseum) werd door de Gemeente Amsterdam gevraagd om de komende zes maanden de inhoudelijke programmering van het pand te verzorgen. Ze bleven hierbij mooi in lijn met de historie van het gebouw door kunst en cultuur te programmeren in samenwerking met verschillende partners, fotografen en kunstenaars, met de nadruk op jong en spraakmakend. Klassieke cultuur, gecombineerd met helemaal happening. En nog wat horeca erbij ook. Dus ik erheen.

Het pand ligt statig te zijn, midden tussen de gezellige negen straatjes. 
Voor de deur staat een bordje met de gastvrije tekst: 'Free Entrance'. In de hal zit aan de linkerkant een soort infopoint/slash/shop, en aan de rechterkant het restaurant. Achter in de gang is de tentoonstellingsruimte. Op dit moment is daar The Space Between Us te zien, waarin de betekenis, waarde en representatie van ons lichaam op verschillende manieren verbeeld wordt. Fotografie en film, en ja, ook wat geluid. Serieuze beelden, voyeuristische, prikkelende en grappige. De betekenis van het woord collectie is hier goed voelbaar, merk ik. Lekker met iemand samen heen gaan, want genoeg om over te lullen. Maar er is méér; een soort 3D-versie van Frame Magazine bijvoorbeeld. Mode, kunst en design, niet op de bladzijdes, maar om doorheen te lopen, zeg maar. Creatieve, functionele, hippe en gewoon hele mooie dingetjes. Verder is er de theaterzaal, waar debatten, toneel-, dans- en muziekvoorstellingen gaan plaatsvinden. En de Foam Store, voor de liefhebber van kunst- en fotoboeken, en arty-farty tijdschriften. Een topplek om je salontafel vol te shoppen, of hele indrukwekkende cadeaus te scoren! Dan is er nog een Colaborate-zaal. Hier kun je live work-in-progress zien. En tenslotte is in de nok van het pand een heuse Camera Obscura gebouwd. Ik raad de klim naar de top echt iedereen aan. Gratis work-out, maar ook een te gek uitzicht bij de finish!

Stolwijker en schapenyoghurt
En het eten dan? Ohja! Want kunst kijken maakt hongerig. Geen zorgen, want op de begane grond wacht Foyer op je. Als je binnenkomt, valt je oog meteen op de alweer-zo-gastvrije bordjes met de tekst 'Well hello gorgeous'. Een warm interieur met veel hout, en tafels met gekleurde theedoeken als servetten. Op de lunchkaart staan Boterhammen van Menno, belegd met stolwijker, radijs, rozenbottel en tuinkers. Of met harder, venkel, biet en dille. Maar er is ook een aardappelsoepje, of rabarbertaart met schapenyoghurt. Tijdens de avonden eet je er drie gangen voor €29,50. Menu eng? Wees gerust; er valt genoeg te kiezen. Een voorgerecht van varken met inktvis, bijvoorbeeld. Of een hoofdgerecht met lam, doperwt en meiknol. Hollandse kost in een modern jasje. Doen ze top, en ik gok dat Foyer gewoon weer net zo succesvol wordt als hun laatste avontuur op de Prinsengracht.

Cultuur snuiven, kunst kijken en pop-up proeven, dus.
Even ontsnappen aan de overvolle evenementenkalender? Minder massaal, en een keer wat anders? Felix, Foam, Frame en Foyer zorgen vanaf deze week voor het últieme alternatieve culi-cultuur-uitje. #tip

Felix & Foam, elke dag geopend van 11-19. Het restaurant is woensdag t/m zondag gelukkig tot 1.00 uur geopend.

Johannes, the movie.

Er zijn wel 100 redenen om naar het Food Film Festival te gaan. Ik geef u er één. 

Poes in het ziekenfonds
Ik heb hem drie maal mogen ontmoeten. Nou ja, bedienen, dan. En ik had wel een zwak voor 'm. Ik heb zijn morsige jas opgehangen, hem zijn gekke bril tientallen keren op en af zien zetten, zijn kaken eindeloos en langzaam zien malen, en -inderdaad- zijn Laguiole Rossignol op tafel zien verschijnen. En ik heb bij zijn laatste bezoek gezien hoe ontzettend moeizaam hij de trap naar het restaurant op kwam. Zijn gehijg, gepuf en gesteun, zijn wandelstok, en zijn rode scootmobiel. We wisten allemaal dat hij niet in goede conditie was, en toch was het even schrikken. De dood van Johannes van Dam.
In de dagen na zijn dood heb ik veel over hem gelezen, en terwijl hij natuurlijk als een corrigerende bullebak bekend stond, kwam ik in een prachtig interview in Opzij deze quote van hem tegen: "de poes hoort in het ziekenfonds, vooral voor alleenstaanden, zoals ik". Aaaaaah. Ik stroomde acuut over van ontroering, vergaf hem meteen zijn norse uitstraling en geheimzinnige stilzwijgen als gast aan tafel, en wilde meer van hem weten.

Kwakzalvers
Al websurfend leerde ik dat hij op zestienjarige leeftijd zijn vader verloor. Tijdens een ongeluk waarbij zijn vader, zijn zusje en hij met de auto in het water belandden. Van Dam redde zijn zusje. En dat hij geobsedeerd was door bedrog. Naast al die kookboeken, schijnt hij dan ook een enorme collectie werken over oplichters en kwakzalvers te hebben gehad. Hij studeerde medicijnen en psychologie, maakte beide studies niet af, woonde in een woonboot, en bracht zijn gastronomische bibliotheek onder in een zelf opgezette stichting. Ook bestaat er een verhaal waarin Van Dam een taart naar de redactie van Het Parool stuurde, met '20' er op, omdat hij die dag 20 jaar voor de krant werkte, en dat feit vergeten werd. Kijk. Dat vind ik leuk. Dus moest ik natuurlijk ook meteen naar De Keuken van Johannes, een docu waarin we meer zouden zien van de man áchter de bruine jasjes en strenge recensies. Ik verheugde me op mínder over de schoolmeestertrekjes, méér over dat verbluffend goede smaakpalet, en misschien ook méér over zijn poes en zijn pretoogjes.

Johannes, the movie.
Ja, want hoe zat dat ook alweer? Bianca Tan, vooral bekend van het AT5-programma 'Eten met Bianca', maakt de laatste afleveringen van haar programma over Van Dam, en daaruit groeit het idee om een documentaire te maken. Voor de financiering van het project wordt een beroep op het volk gedaan. Dus gaat april 2012 de Crowdfunding Campagne van start. Iets meer dan een jaar later is er 45.585 euro gedoneerd. Nooit eerder werd er zoveel geld opgehaald voor een Nederlandse Film.
Tijdens de Donateurs Première in Hotel de Goudfazant ligt de grote meester zelf in het ziekenhuis. Maar hij eet dan geen ziekenhuisvoedsel. Het eten dat voor de vertoning in het restaurant geserveerd werd, is die avond naar zijn ziekbed gebracht. 'De Keuken van Johannes' gaat drie maanden later, tijdens Film By The Sea, voor het echie in première. Het is in dezelfde week waarin Van Dam op 66-jarige leeftijd overlijdt.

Food Film Festival

Eind vorig jaar draaide de film nog een paar keer in Rialto, en hoewel ik fanatiek kaartjes bemachtigd had, maakte een fikse griep meedogenloos een einde aan de euforie. Daarna waren de kansen om de documentaire op groot doek te zien helaas helemaal opperdepop. Enorm teleurgesteld gastvrouwtje hier. In de categorie 'schrale troost' verscheen onlangs de Dvd, en die is natuurlijk meteen op mijn verlanglijstje gezet. Morgen ben ik jarig, maar die Dvd heeft opeens wat minder haast gekregen. Want dit weekend bracht mij namelijk zomaar uit het niets al een groot cadeau! En het is het verrukkelijke, fantastische en fabuleuze Food Film Festival dat weer eens mijn wensen vervult! Vorig jaar genoten we hier van de docu Make Hummus, not War en drie keer raden wat er dit jaar draait? Juist ja. Mijn tickets zijn in de pocket. Een spontaan vreugdedansje vanwege Meneer van Dam, wie had dat gedacht? Het is hem gegund...

"We zien Van Dam, die nooit veel deelde over zijn privéleven, aan het werk, in gezelschap van zijn assistent en zijn geliefde kat. Het karakter van Johannes komt er zonder opsmuk in naar voren: soms nukkig, maar als hij kan converseren over eten en smaak vurig en vol enthousiasme. Lichamelijke  gebreken hinderden hem aan het eind van zijn leven, maar Van Dams kennis over eten kent zijn weerga niet. Dit portret is een eerbetoon aan een connaisseur pur sang."

Food Film Festival. 9, 10 en 11 Mei in de Westergasfabriek, Amsterdam. En ja; er zijn nog wat kaarten.

Hot Dogs Happen met Pasen

Kinderfeestje
Pasen staat weer voor de deur. Een lekker lang weekend genieten. Het perfecte moment voor asperges, lam, of een gerecht met ei, natuurlijk. Maar voor mij wordt de ultieme paashap dit jaar toch echt... een hot dog. En wat heb ik daar nu al zin in! Eigenlijk komt het allemaal door mijn broertje. Die is op 13 April jarig, en heeft daarmee jarenlang rond Pasen zijn verjaardag gevierd. En wat aten we op de verjaardagsfeestjes als kind? Jep!

Daarnaast kan ik trouwens ook gewoon Ron Blaauw de schuld geven.
Want vandaag ging The Fat Dog open, Ron's nieuwe zaak, in de Pijp. Waar we vanaf nu -en masse- aan de hot dogs met wijn gaan. Alleen de naam is natuurlijk al humor, want tijdens het uitspreken ontstaat meteen even stiekem de associatie met The Fat Duck, de driesterrenzaak van Heston Blumenthal in Londen. Er wordt gezegd dat misschien DBGB Kitchen en Bar uit New York (met 12 soorten huisgemaakte worst op de kaart) en vooral Bubbledogs uit Londen (die van de ultieme pairing worst-met-champagne) als inspiratiebronnen hebben gediend voor deze versie in ons eigen Amsterdam.

Waarom heet een hot dog een hot dog?
Worsten schijnen één van de oudste vormen van processed food te zijn, en worden al genoemd in de Odyssee van Homerus, van rond 800 voor Christus. De worsten-tussen-broodjes, die we nu kennen als hot dog, zijn geboren in Duitsland. De Duitse keuken kent al eeuwen een rijke worstencultuur, waarvan de Frankfurters uit Frankfurt-am-Mainz het bekendste voorbeeld zijn. Duitse immigranten namen de Frankfurters mee naar Amerika. Om ze met hun karretje als streetfood, dus zonder bord en bestek, te kunnen verkopen, werden ze in een broodje geserveerd. Rondom de benaming 'hot dog', bestaan nog steeds veel verschillende verhalen. De versie waarin verteld wordt dat de worst eerst van hond werd gemaakt, is goddank een fabel. Al in Duitsland werden de worsten vaak "dachshund wurst" genoemd, vanwege de gelijkenis met de teckel. In Amerika vonden veel verkopers deze benaming moeilijk te schrijven of te scanderen, en zo ontstond de vrije en commercieel aantrekkelijker vertaling 'hot dog'.

Guilty Pleasures
Terug naar de Pijp. The Fat Dog is open. Het eten van de straat, maar dan uit een gourmetkeuken. Niet nieuw, wel lekker. Want bij het even spieken naar de menukaart loopt het water me al in de mond! Mmmmm, 'Oktoberfest', met curryworst, tomatensinaasappel-chutney, bieslook en pimentpoeder. En 'Sloppy Joe', met chili, zilveruitjes, lavasmayonaise en geraspte kaas. Daarnaast is er natuurlijk een New York hot dog (met zuurkool), maar ook een Casablanca-exemplaar, met lamsworst. Oh, en de Roy Donders-versie. Voor als je al die 'fancy' garnituurtjes maar onzin vindt. En de prijzen? 5 tot 8 euro. Of 14 voor een hot dog met foie. Zei iemand daar 'hot dog met foie'?!
Nu we het toch over guilty pleasures hebben... ik eet al wat minder vlees, en ook steeds minder brood, maar zondigen; áls je het doet, moet je het goed doen. Vergeet de kinderfeestjes. Hot dogs happen 2.0 is here. Tel daar een glas champagne of een Gin Tonic bij op, en het is dubbel feest. Vrolijk Pasen!

Wat? The Fat Dog
Waar? Ruysdaelkade 251
Website: www.thefatdog.nl

Mocht je je hondje willen meenemen, ze hebben er ook hondenbrokjes.

PS; Vind je zondigen met Pasen niet zo gepast, en wil je liever iets traditioneler gaan smullen? Lees dan ook mijn blog over Eggs Benedict, of maak de lamsspiesen uit deze blogpost.

Waarom een cavia niet in de magnetron mag...

Over pruilende prakkies en biefstuk met de X-factor. 

Kookboeken

Kookt u écht de recepten uit kookboeken? Ik niet. Ik heb de Larousse, de Escoffier, beiden Zilveren Lepels, DeDikkeVanDam en een stapeltje met namen als Nigella, Jamie, Donna Hay en Yotam Ottolenghi. Ik kijk plaatjes en geniet van fantastische foodfoto's. Me al bladerend vergapen aan close ups van artisjokken; ik kan dat. En ik zoek er dingen in op, over het ontstaan van gerechten, hopend op mooie verhalen over vroeger of verre landen. Ik laat me inspireren door ingrediënten, en lees over sensationele smaken, waardoor het water me letterlijk in de mond loopt. Ik heb ze dus zeker niet voor de sier, gebruik mijn kookboeken juist meerdere keren per week, maar om heel eerlijk te zijn, ik kook er nooit iets uit. Ze horen op mijn salontafel, niet op mijn aanrecht.

Troost-Thais

Ik ben het tegenovergestelde van een kook-snob. Meer de keuken-kneus die de übersimpele recepten uit het supermarktblaadje ook daadwerkelijk máákt. Zo'n fotogeniek vispakketje bijvoorbeeld, dat me met haar looks verleid tot een beetje kokkerellen. Maar het resultaat wordt nooit zoals op het plaatje. Dat is niet erg, als het maar goddelijk smaakt. Een beetje zoals met een auditie; dat die lelijke oude dame dan gewoon geweldig blijkt te kunnen zingen. Helemaal prima, niets aan de hand. Maar heel soms... blijkt ze ook nog eens zo vals als een kraai! En dát is dus wel erg. Dat je je prakkie zo van het bord in de vuilnisbak kan schuiven. Niet door naar de volgende ronde. Balen. 

Om zo'n keukenmislukking te verwerken, blijf ik dan vaak een beetje hangen in de theorieën over wat er nou mis ging. Dan hebben we na de culinaire ramp vervangend troost-Thais besteld, en zit ik nog na te filosoferen: misschien had ik het langer moeten koken? Of lag het aan het product zelf? Had ik die olie dan toch later moeten toevoegen? We accepteren liever niet dat de reden van de mislukking een raadsel blijft. Er achter komen wat er mis ging, verzacht bijna altijd het geleden leed. "Oooh, keelontsteking..logisch." 

Hoe komen die klontjes in mijn saus?

Grrrr. Ja, hoe eigenlijk? Dát is nou precies waar Annemieke Smit, wetenschapsjournalist en hobbykok, zich in haar boek 'Uitgekookt' mee bezighoudt. Het idee; "als je eenmaal begrijpt waarom gerechten mislukken, weet je ook wat je kan doen om dat te voorkomen." 
In deze culi-musthave wordt helder en humoristisch uitgelegd welke ingewikkelde chemische processen zich tijdens het koken in mijn pannetjes en producten afspelen. Uitgekookt! bevat nauwelijks recepten, en gaat over voedselmoleculen, enzymen en temperatuurverschillen. Natuurkunde, scheikunde en biologie, maar dan leuk. Geloof me. In duidelijke en beeldende (maar soms ook poëtische en sprookjesachtige) taal, krijgen we antwoord op vele vragen rondom onze misbaksels. Wat moeten we weten over spier-eiwitten in biefstuk? Verdampt alle alcohol tijdens het koken? En waarom kun je beter geen warm eten in de koelkast zetten? Sinds ik dit boek heb, snap ik eindelijk waarom de komkommer dus niet in de groente-la hoort en waar nou de kleur van de eidooier vandaan komt.

Leerzaam, maar luchtig

Eigenlijk hoort dit boek én niet op de salontafel, én niet in de keuken. Ik zou zeggen; leg 'm op je nachtkastje, dan kun je voor het slapengaan nog even aan de smul-studie. Elke avond lees ik een verhaaltje. Over groenten die een jetlag hebben, gistcellen die een feestje bouwen, oliedruppels die in oorlog zijn en cavia's die dus niet in de magnetron mogen. En daarna? Daarna droom ik van een podium waarop mijn soufflé's nooit instorten en mijn mayonaise nooit schift. Over biefstuk met de X-factor, geweldig gelukt, geurend en glinsterend in the spotlight. En het oorverdovende applaus dat daarop volgt. Yessss! Welterusten.

Uitgekookt! Te koop bij de boekhandel en bij Bol.com voor €19.95 
Meer? Op Annemieke's Blog staan elke keer weer nieuwe wetenswaardigheden. 

Met stroop of kaviaar, smullen maar!

Over de onduidelijke oorsprong en rood wit geblokte tafelkleedjes. 

Frisbeeën in de keuken
Aan kook- en eettradities heeft iedereen zo zijn eigen herinneringen. Als wij vroeger thuis pannenkoeken aten, maakte mijn vader die. Toen we nog erg jong waren, bouwde hij in onze keuken een soort pop up restaurantje, waardoor mijn broertje en ik samen aan een gedekt tafeltje zaten en telkens mochten bestellen. "Nu één met appel!" en "nu één met kaas! Of "een gewone" zodat je er zelf met stroop een letter of hartje op kon maken. Mijn vader bakte er stiekem ook altijd twee te veel, om ze als frisbees in de lucht te kunnen gooien, zodat de honden die dan weer opvingen. Lachen was dat. Toen heette de pannenkoek trouwens nog -gewoon- pannekoek. En voor die thuisrestaurantjes werden we natuurlijk uiteindelijk ook -gewoon- te oud.

Waar komt het ding eigenlijk vandaan?
Nou, van overal, zo'n beetje. De lijnen van de oorsprong beginnen op meerdere continenten. Er zijn aanwijzingen dat verschillende volksstammen al in de prehistorie op hete stenen een soort koeken bereidden van gedroogde zaden, bloemen, melk en eieren. De Romeinen hadden de "Alita Docia", gemaakt van melk, eieren, meel en honing. En ook de Indianen hadden een eigen versie van mais; de Nokehick. Daarnaast zijn er vermeldingen van pannenkoeken in China en Nepal. Het oude recept reisde in de twaalfde eeuw met de kruisvaarders mee, terug naar Europa. In de Middeleeuwen begon de koek steeds meer te lijken op de variant die we nu kennen. En in Groot Brittannië, Australië, Nieuw Zeeland en Canada werden pannenkoeken destijds gebruikt om de eieren op te maken, voordat het vasten voor Pasen begon. Verder bestaat er een kookboek uit 1439 waarin de pannenkoek genoemd wordt, en hangt in het Rijksmuseum "de pannenkoekenbakster" van Rembrandt van Rijn, uit 1635. Allesbehalve gewoon. 

Veelzijdig flensje
Vroeger werd de pannenkoek gemaakt met boekweitmeel. Tegenwoordig vooral met bloem. Maar de pannenkoek is nog steeds enorm veelzijdig. We kennen de zoete variant, met stroop en poedersuiker, hartig met spek en kaas, de dikke Amerikaanse pancakes en de elegante Franse crêpes. Warm of koud. Oh, en de poffertjes en blini's natuurlijk. Met fruit of kaviaar. Als ontbijt, als avondeten, of als dessert. Talloze varianten, ze ontstonden dankzij de landelijke tradities, vaderlandse voorkeuren en destijds voorradige ingrediënten. En nu? Nu komen ze zelfs -gewoon- uit de magnetron...

Nationale Pannenkoekdag
Over een paar dagen is het Nationale Pannenkoekdag. Ik dacht in eerste instantie dat dit een soort ode aan de pannenkoek zou zijn, met veel aandacht voor de oorsprong van het gerecht, maar dat blijkt niet helemaal waar. Als ik wat verder surf, zie ik overal dat het initiatief 'mede mogelijk gemaakt' wordt door Tefal en Koopmans. Klinkt als een commerciële stunt. Blijkt gelukkig ook niet helemaal waar, want Nationale Pannenkoekdag heeft een maatschappelijk doel: "basisschoolleerlingen stropen de mouwen op om ouderen zelfgebakken pannenkoeken te serveren in oudereninstellingen en op scholen". Wat Tefal en Koopmans dan doen? Zij zorgen voor de benodigdheden; pannen, pannenkoekenmix, vloeibare margarine, koksmutsen, tafelkleden en servetten. Een soort Tefal, je denkt ook aan alles, zeg maar. Nationale pannenkoekdag bestaat al acht jaar, en dit jaar doen er zo'n 600 scholen mee. Daardoor krijgen meer dan 46.000 ouderen aanstaande vrijdag pannenkoeken voorgeschoteld. U wordt enthousiast? Er was zoveel animo voor, dat opgave niet eens meer kan. 

Maar wat natuurlijk wél kan, is deze week weer eens lekker pannenkoeken eten! Deze keer maak ik ze zelf, bij mij thuis, voor een vriend. En ik heb besloten om de traditie van dat pop-up-restaurantje-at-home gezellig voort te zetten. Compleet met life cooking, en rood wit geblokt tafelkleed. Gewoon, net als vroeger. En zo wordt pannenkoek toch weer heel even pannekoek... 


Ook weer eens ouderwets pannenkoeken eten? Ik maak "gewone."
Maar andere recepten staan hier: van stroop-banaan en spinazie-zalm tot paleo-kokos. 

Literair Lunchen; voorlezen en voorschotelen

Over expres langzaam lezen en irritante gasten die geen menu willen. Met weekendtip.

Voedende fictie
Behalve van eten, hou ik ook erg van boeken. En dan bedoel ik fictie. Want feiten genoeg, in het leven. 'Een mooie jonge vrouw' van Tommy Wieringa en 'Magnus' van Arjen Lubach zijn de laatste levens-van-anderen die ik net uit heb. Vooral van 'Magnus' betreur ik het nogal, want het was het mooiste dat ik in tijden las, en ik heb mezelf tijdens het lezen steeds moeten afremmen, omdat ik diep van binnen niet wilde dat mijn resterende hoeveelheid Magnus te snel 'op' zou gaan. In deze dagen ben ik bezig in 'De tweede november' van Thomas Ross en 'Ijstijd' van Maartje Wortel. 'De tweede november' is vreselijk verontrustend, terwijl Maartje Wortel mij bladzij voor bladzij verrast met kwalitatieve, korte zinnen over liefde, literatuur en identiteit.

Baconmayonaise
Flashback naar vorige week. Toen heb ik eindelijk bij BAUT gegeten. BAUT stond al een hele tijd op mijn restaurantverlanglijstje, maar telkens zat óf mijn agenda vol, óf hun restaurant. Dat laatste iets vaker dan het eerste, overigens. We gingen een hapje eten met mijn broertje en zijn vrouw (ze zijn pas vorig jaar getrouwd, en ik vind dat dus -heel kinderachtig- nog steeds zo cool klinken) en hebben een heerlijke avond gehad. Terwijl mijn gezelschap voor het menu ging, wilde ik als controlfreakje natuurlijk persé zelf kiezen. Ik weet het; voor iemand die zelf in een restaurant werkt, zou ik me als gast wel wat voorbeeldiger mogen gedragen. Maar het was het waard. Prachtige pure smaken in de Caprese, met echt een goddelijke rucolacrème. Steak Tartaar met baconmayonaise, en Rode Curry met kip, paksoi, paprika en amandel. Had ik al gezegd dat het heerlijk was?

Literair Lunchen
Maar wat blijkt? Bij BAUT kunnen ze behalve koken, ook behoorlijk leuk organiseren. Feestjes, maar ook iets met boeken. "Ink + Drink + Lunch" heet dat. Een samenwerking met Nightwriters.

"Elke laatste zondagmiddag van de maand kunnen literatuurliefhebbers hun vingers aflikken bij een viergangenlunch onder het genot van verhalen, gedichten en anekdotes van bekende en minder bekende woordkunstenaars."

Ik lees dat in voorgaande edities auteurs Herman Koch, Saskia Noort, Kluun, Pepijn Lanen, Herman Brusselmans, Christophe Vekeman en Ellen Deckwitz al op het menu stonden. Er wordt verteld, voorgelezen en voorgeschoteld. Chef Michiel van der Eerde (die zelf ook weleens wat schrijft) zorgt voor de culinaire kunsten. Ik ving iets op over eerdere hoogstandjes in de vorm van bospaddestoelensoep en risotto met groene asperges. Culinair en literair, een smakelijk samenzijn. 

Lezen en Lekkerbekken

Twéé zaken waar ik zoveel plezier aan beleef, op één locatie. En dat op een lazy Sunday. Daar wil ik bij zijn. Blijkt bij de komende editie ook nog eens Maartje Wortel langs te komen! Tel daar Ronald Giphart, Özkan Akyol en een viergangen-avontuur van Van der Eerde bij op, en ik ben een blij meisje. Eet ik trouwens toch nog menu. "I love it when a plan comes together." 

Zet in de agenda. Voor over krap twee weken: Ink + Drink + Lunch.

Waar: BAUT Amsterdam

Wanneer: 30 maart 2014

Aanvang: 13.00 uur
Toegang: €37 (inclusief lunch, exclusief drankjes). 
Kaartje kopen? Daar, aan de bar. Of hier online.

Late Followers en Hippe Havervlokken

Van gruwelijk groene mengsels naar heerlijke havervlokken. Hoera voor halve maatregelen.

Superfoods
Ik heb de superfoodtrend tot nu toe eigenlijk een beetje links laten liggen. Ik geloof echt wel dat het hartstikke goed voor je is, maar ik ben gewoon niet zo dat ik dan ook meteen naar de natuurwinkel ren. Inderdaad: ik ben een late-follower. Eerst even toekijken hoe het bij de rest gaat, en dan pas beslissen of ik wel of niet aanhaak. En net nu het Voedingscentrum waarschuwt voor de superfoodtrend, heb ik mijn eigen favoriet gevonden. Méér late-follower dan dat wordt het niet, zeg maar. 

Poeder in potjes
Ik heb wel wat pogingen gedaan, hoor. Dat ik dan van mezelf opeens ook heel-erg-nodig allerlei algen en plankton aan mijn voedingspatroon moest toevoegen. Maar tijdens een rondje surfen langs de grootste online superfoodwinkels blijken, tot mijn grote verbazing, die beste-voedingsmiddelen-ever bijna allemaal in potjes en flesjes te wonen. Huh? Op mayonaise en wijn na, probeer ik het 'op aarde uit potjes en flesjes eten' eigenlijk juist een beetje af te leren. Oh, en de prijzen; health is duidelijk the new wealth. Veertig euro voor een zakje Acaipoeder? Ik mis vast iets ge-wel-digs, maar aju paraplu. Met je poeder.
Groene Smoothies, dan? Snel en met verse producten, dat leek prima te doen. Op de smaak na. Helaas heb ik na meerdere pogingen moeten concluderen dat het met-dichtgeknepen-neus en tranen-in-je-ogen atten van een gruwelijk groen mengsel in de ochtend definately in de categorie ondraaglijk lijden valt. Noem me een mietje, maar zó hoort gezondheid dus echt niet te smaken, denk ik dan.

Is dan alle hoop voor mij verloren?
Nee hoor. Gelukkig zijn er ook nog de halve maatregelen. Er blijken genoeg superfoods te bestaan die sowieso al een plekje in mijn keukentje hebben. Hoera voor de amandelen, blauwe bessen en avocado's! Maar mijn ware superfoodredding kwam via- juist... Pinterest. Tussen de plaatjes van droomvakantie-bestemmingen, hilarische honden en porties foodporn, schoven steeds vaker foto's van 'Overnight Oats' voorbij. Dat is een hele hippe naam voor havervlokken die een nachtje in melk of yoghurt hebben geweekt. De volgende morgen eet je ze koud, dus er komt geen pan of pap aan te pas. Én je kunt ze lekker decoreren met wat je wil, of gewoon in huis hebt. Een snel, betaalbaar, broodloos en gezond ontbijt; ik probeerde het en ben om. 

Hippe Havervlokken
Zoals overal te lezen is hoe goed die slijmerige chiazaden voor je zijn, bestaan er ook talloze berichten waarin de voordelen van havervlokken beschreven worden. Een samenvatting: veel vitamine B, verschillende aminozuren, calcium, magnesium, silicium, ijzer, zink en boordevol vezels. Havermout bevat ook tryptofaan, de voorloper van het gelukshormoon serotine, en dat helpt weer om de drang naar koolhydraten te verminderen. Vinden we fijn. De caloriewaarde ligt laag en de energie-afgifte gaat langzaam en verspreid, waardoor de bloedsuikerspiegel zonder te grote schommelingen onder controle gehouden wordt. En dankzij al die vezels heb je lekker lang een voldaan gevoel. Oh, en een zak havervlokken kost zo'n 2 euro per 500 gram. 

Overnight Oats
De naam zegt het al: twee minuutjes werk, plus een overnachtinkje. Nodig: 30 gram havervlokken (het is een machtig goedje) en een half glas melk, amandelmelk, soyamelk, (vanille) yoghurt of water. De hoeveelheid hangt een beetje af van welke 'dikte' je zelf lekker vindt, zo gebruik ik nu, na een paar keer experimenteren, slechts een klein scheutje, zodat de havervlokken net ondergedompeld zijn. Theelepel kaneel bij, even doorroeren en in afgedekt bakje de koelkast in. 
De volgende ochtend hebben de havervlokken de vloeistof opgenomen en kun je na nog een keertje doorroeren, beginnen met wat ik het beleggen noem. Ik decoreer met blauwe bessen, of stukjes appel, banaan, kokosrasp, peccannoot en wat fijngehakte amandelen. Heerlijk! Voor de echte superfoodies onder ons: je lijn-, hennep- of chiazaad, je bijenpollen, rozijnen, gojibessen en moerbijen voelen zich ook helemaal thuis op de Overnight Oats.

Ik geeft toe: geweekte havervlokken hebben misschien eerder een supersúf dan een superfóód-imago, en ja.. ze zijn ook al niet fotogeniek, maar wat mij betreft een goddelijk geschenkje uit de gezondheidshemel. Het proberen waard!

Hola Supermercado; Spanje in Oud Zuid.

Over conservenblikjes, supermayo en bonuskaart. Een reisje naar het zonnige zuiden.

Amstelveenseweg
Ik woon in de buurt van de Amstelveenseweg, en dus ook wel in de buurt van genoeg adresjes, waar je lekker kunt eten en drinken. Baan Thai, voor de lekkerste nummer 112, kai pad med mamuang, ooit. Anne&Max, met wifi, grote potten thee en een heleboel leestafelboeken, eindelijk een blijvertje op de locatie waar ik inmiddels meer dan zes zaken heb zien komen en gaan. Dan is er nog Oriental 128, hoog op mijn wensenlijstje, omdat een collega niet kan ophouden over hun spannende wijnspijscombinaties. En redelijke new-kid-on-the-block Franklin's Bar, natuurlijk.
Vorige zomer ging zonder al teveel bombarie Supermercado open. Een terrasje tegenover Ron Blaauw. Mooi strak logo, zomerse pasteltinten en vriendelijke prijsjes. Mocht ook wel weer eens, in Oud Zuid. Mijn vriend komt er voor de biologische koffie en amandeltaart. Ik heb er behoorlijk wat zomeravonden op het terras doorgebracht, genietend van de homemade Ginger Ale, Rueda en Tapasplateautjes.

Onder een parasolletje
Vorige week maandag was het 14 graden en zonnig. Ik kon de lente zó erg in de lucht voelen dat ik in al mijn enthousiasme al zo'n beetje weer op het terras zat. Dat tropische feestje ging natuurlijk niet door, maar gelukkig was daar.. Supermercado. Supermercado is mediterraan en zonnig. En dat in februari. Lange blauwe bank en houten tafels. De plantjes, kaarsjes en hanglampjes wonen er in conservenblikjes zonder etiketten. Overal in het interieur en op de toiletten zijn creatieve knipogen naar de supermarkt aangebracht. Welkom. We drinken biologische Sauvignon Blanc uit Navarra. De menukaart is hip vormgegeven; papier op een plankje, frismint, zachtroze, met een speels-stoer lettertype. De meeste gerechten zijn makkelijk te delen, want samen van eten genieten, staat hier centraal. Dat is mooi, want daar houden wij ook van. We maken een keuze uit o.a. "Fantastic Fresh Fish", "Manly Massive Meat" en "Sexy Sugar Sweets", en gaan voor Gamba's a la plancha, en ''Pollo"; in de oven geroosterde kip met knoflook en amandelen. Op ons boodschappenlijstje staan verder nog Patatas Fritas en Grilled Veggies. Meteen bij het bestellen, voelt het al alsof ik onder een parasolletje zit.

Pure smaken
De gamba's komen op een salade. Een heerlijke salade met knisperverse bladsla, komkommer, tomaat, crunchy pompoenpitten en frisse granaatappelpitjes. Het gaat zoals dat met gamba's gaat: ik lik mijn vingers erbij af! Het kippetje wordt geserveerd met geroosterde pastinaak en pompoen. Mooie pure smaken, met veel mediterraanse authenticiteit. Waar je in veel restaurants in de bijgerechten vaak dezelfde groenten terugziet als in de garnituren van de hoofdgerechten, doen ze dat in deze supermarkt anders. De "Serious Sides" zijn werkelijk goddelijk gegrild; courgette, aubergine paprika en worteltjes. En dan die lekker gekruide frietjes! Vaste lezers en bekenden van mij weten al lang dat mayonaise bij mij redelijk heilig is. Maar nu niet meer. Het romige sausje van Supermercado bevat gegrilde tomaat, paprika, oregano, chili en kappertjes. Als die in de echte supermarkt te koop was geweest, had ik mijn wagentje vol geladen!

Groeten uit...
We willen nog niet naar huis. We zijn net zo lekker aan het doen alsof we op vakantie zijn. Dus genieten we nog van een selectie Spaanse kazen, die voortreffelijk toegelicht wordt, en -vooruit, nu we er toch zijn- we gooien ook de "Supermercado Mess" in ons winkelmandje; dat is slagroom, vijg, dadel, merengue en amandel. Inderdaad; een heerlijk zooitje. 
En dan is het toch echt tijd om ons richting de kassa te begeven. De prijzenoorlog winnen ze hier wel, want over deze prijs/kwaliteitverhouding valt niets te klagen. Bonnetje mee? Nee, dank u. Tevreden gaan we huiswaarts, en buiten is het behoorlijk frisjes. Maar daar hebben wij geen last van, want wij wanen ons nog helemaal in zonniger oorden. Supermercado is, voor ons, -by far- de leukste buurtsuper van de stad!

Ook een tripje naar de zon boeken?
Amstelveenseweg 192, nog even en het terras staat hier weer in vol ornaat buiten.
Website: restaurantsupermercado

Zegeltjes sparen is niet mogelijk. Ze hebben wel een Supermercado Bonuskaart. Dikke Like daarvoor.

Indiaas Lunchen: Curry-Smullen in de Bios. #foodfilm

Over huisgemaakt, meegebracht en op tijd bezorgd. Gaat liefde dan écht door de maag?

"Don't ask what you can do for your country,
Ask what's for lunch!" - Orson Welles

Kort en koud
Ik heb geen kantoorbaan, dus ken het begrip lunchpauze eigenlijk alleen uit verhalen van vrienden. En ik heb eens rondgevraagd; dat lunchen in Nederland; dat doen we vooral kort en koud; ik ontdekte dat de lunch op werkdagen doorgaans niet langer dan een half uur in beslag neemt. We eten broodjes, of een salade, en drinken daar een glas melk of sap bij, meestal in de kantine. Natuurlijk wisten we al dat dat in de grote-genieters-gebieden Frankrijk, Italië en Spanje wel anders ligt. Maar ook in Azië, Engeland, Oostenrijk, België en op de Antillen duurt de lunchpauze minstens een uur. Mensen gaan tussendoor thuis eten, of in lunchrooms en restaurants. Een warme maaltijd, meerdere gangen, vaak een dessert, en gewoon met een glas wijn of bier erbij. 

Meegebrachte puree
Maar goed; als er dan geen mogelijkheid is om thuis of buiten de deur te lunchen, is er in veel landen een ware mediterrane meeneemcultuur; de ultieme versie van huisgemaakt en meegebracht, zeg maar. Bekenden van mij in Barcelona nemen gerust een koelbox, stapel bakjes en thermosfles mee om een volwaardige maaltijd op hun bureau uit te stallen of in de blijkbaar altijd-aanwezige-magnetrons te kunnen bereiden. Kommetje homemade soep, stukje vlees of vis met aardappelpuree, salade erbij en een meegebracht notentaartje toe. Want je hebt meeneemlunches en je hebt meeneemlunches. Daar steekt ons -weliswaar óók zelf meegenomen- broodje kaas toch wel mager bij af. 

Dabbawala: 'hij die de doos draagt.'
In Mumbai doen ze het wéér anders. Ook daar houdt men van huisgemaakt. Ze werken er volgens de geniale methodiek van de dabbawala's; voedselkoeriers. Indiase vrouwen bereiden thuis met zorg en aandacht een maaltijd, die via een even oud als accuraat systeem bij de werkende echtgenoten bezorgd wordt. Elke dag worden in Mumbai meer dan 200.000 lunchboxen verplaatst door ongeveer 5000 dabbawalas.
Het is een 125-jaar oude compositie, waarbij de maaltijd thuis opgehaald wordt en met een aantal transfers per fiets, trein, in een rek, dan weer aan het stuur van een fiets en te-voet-gedragen naar het bureau van de werknemer reist. Ohja; en weer leeg terug! Er komt geen moderne technologie aan te pas, en omdat de meeste koeriers analfabeet zijn, wordt er slechts gebruik gemaakt van een paar simpele tekens op de pakketjes om het op de juiste plek te doen belanden. Het is een perfecte combinatie van samenwerking en timing. Volgens een onderzoek in Forbes Magazine voldoet het systeem aan de prestigieuze Six Sigma Norm, en maken de dabbawalas dus minder dan één fout in elke 6 miljoen leveringen!

En nu is daar de film. 
The Lunchbox gaat over de uitzondering op de regel: een verkeerd bezorgde lunch. De maaltijd, met liefde bereid door de ongelukkig getrouwde huisvrouw Ila, belandt, -in plaats van bij haar echtgenoot-, op het bureau van de bijna gepensioneerde en grumpy weduwnaar Sajaan. Prachtige beelden die je meenemen langs dit kleine stukje structuur in de verder zo chaotische omgeving van Bombay. Een levendig gebrachte film: de drukte van het stadse verkeer toetert je in de beelden tegemoet. Regen spat van het scherm. En de scenes waarin gekookt en gegeten wordt, maken dat je de knoflook, pepers en koriander zo'n beetje tot in de bioscoopzaal kunt ruiken! Na de lunchboxwissel volgt een ontwapenende en ontroerende briefjeswisseling die met de bakjes Panir en Auberginecurry door de stad mee-pendelt. Twee eenzame zielen, die elkaar vinden in een overbevolkte stad en elkaar schrijven over de smaken van het eten, maar ook over het gemis van liefde, lege jaren en voorbije kansen. De film wordt bijna overal als FeelGoodMovie aangeduid, maar juist door deze thema's vind ik 'm ook wel iets melancholisch en droevigs hebben. Een kruidig thema, smakelijke beelden en een weemoedig sausje. Maar goed; "sometimes the wrong train can take you to the right direction." Een verhaal over eenzaamheid en verbondenheid, in slowmotion verteld, maar tot het einde boeiend door de twee onvermijdelijke vragen: hoe smaakt het? En; zullen de twee elkaar in de hectische miljoenenstad werkelijk ontmoeten?

Zin in een heerlijke foodfilm? Doen. Dit is uitgebreid en visueel lunchen! Zet je tanden vanuit je roodpluchen stoel in de chapati's. 'The lunchbox' is groots genieten. Van kleurige curry's, stomende groenten en prachtige pannenkoekjes. En van warme woorden, bedachtzame berichtjes en liters liefde. Smullen in de bios. Gaat dat zien!

The Lunchbox draait nog heel even. 
In Amsterdam in Rialto en het Ketelhuis. Voor de rest van Nederland: zie de Filmladder

Benieuwd naar meer Dabbawalla? Check dan ook even dit mooie filmpje.

Verslag Wijn-Spijs Proeverij

Over runderbillen, superslagers en witte Pinotage.

Het was een bijzondere proeverij. De wijnen kwamen van Aaldering Vineyards & Wines, en daarbij proefden we zes mooie vleesbereidingen, oh.. en de locatie? Een grijs en winderig Almere, maar eenmaal binnen was daar niets meer van te merken.Want we mochten naar Nice to Meat!

Nice to Meat
120 jaar geleden begonnen als ambachtelijke slagerij in Amsterdam, gespecialiseerd in kwaliteitsvlees en leverancier van vele restaurants. We worden gastvrij ontvangen in de nieuwe 'proefkeuken'. Een prachtige ruimte, waar op slimme wijze een kook-eiland, bar en volledig uitgeruste workshopruimte gecombineerd is. Koelingen en droogkasten, allemaal met glazen deuren, zodat het vlees altijd goed zichtbaar is. En er is meer glas; achter een enorme etalageruit is de werkplaats te zien, waar een groot stuk runderbil aan de haak hangt.

Superslager
We hebben genoten. Van het welkomstglas Aaldering Sauvignon Blanc 2013. Aaldering Vineyards & Wines; een Zuid Afrikaans wijnhuis, in 2004 opgericht door een Nederlands echtpaar en gesitueerd in Devon Valley, Stellenbosch. Hallo limoen, kruisbes, en passievrucht, met duidelijke mineraliteit.
Er wordt meteen met royaal belegde planken charcuterie rondgegaan. Black Angus Pastrami, Livar kookham, Rookvlees van het MaasRijnIjsel-rund, en Wagyu Salami. Daarbij proeven we de Chardonnay 2012. Met mooi geel fruit. Een citrustintel, perzik en romigheid.
Ondertussen heeft iedereen Piet ontmoet. 'Superslager' Piet van den Berg, die sinds zijn veertiende fulltime in de slagerij van zijn vader werkte, zelf voersamenstellingen voor het vee maakt, en nu ambassadeur is van het MRIJ-rundvlees. Piet geeft een live uitbeen-demonstratie in de werkplaats. "Deze is donderdag geslacht". Het respect wordt door zijn microfoontje naar onze ruimte getransporteerd. Ik leer dat een slecht mes een doodzonde is, dat liesstuk helaas weleens als biefstuk verkocht wordt, en dat een koe een haring heeft. Ondertussen proeven we Pinotage Blanc 2013. Inderdaad; een witte wijn, gemaakt van blauwe druiven. Voor mij iets te geparfumeerd, maar met rijke textuur en veel concentratie.

Vleesfeestje
We worden verwend. Met live-cooking voor onze neus, en mooie vertellingen bij de wijn.
Zo is er Beef Sashimi met soja en wasabi-mayonaise. Samen met Pinotage Rosé. En die brengt ons van regenachtig Almere regelrecht naar zonnig Zuid Afrika! Bos-aardbeitjes, die het glas uitspatten. Mooi sappig, veel rood fruit, en een vleug karamel in de afdronk.
Vervolgens Pulled Pork, langzaam gegaarde varkensnek, gelakt met een barbecue-saus. Begeleid door de Lady M, een ode aan Marianne Aaldering. Terecht trots op dit inheemse ras. Weer Pinotage, maar zonder houtrijping. Een idee dat bij toeval ontstond, toen de wijnmaker tijdens een Braai een glas vanuit de stalen vaten aan een gast liet proeven. Kers, Braam, puur fruit. Gekoeld vast nog aantrekkelijker.
Daarna krijgen we een stukje kogelbiefstuk geserveerd. Gebakken in roomboter, en übermals. Met daarbij de Shiraz 2010. Een jaar met een hele hete periode, gevolgd door regen, en daarna weer hitte. Die proeven we. Zwart zondoorstoofd fruit, kruidnagel, kaneel, peper.
Vervolgens Entrecôte USA Black Angus, en ook nog DryAged Côte de Boeuf van het Weiderund. 2 gerechten, met drie glazen: een Pinotage 2010 bij de Entrecôte, en twee Bordeaux-samenstellingen, Cabernet Sauvignon-Merlot, bij de Côte de Boeuf.  2010 en 2007. We eindigen de proeverij met de 2007: blauwe bes, tabak, chocolade, harmonieus, met elegante tannines. Een mooie finish, zowel de afdronk, als van de middag.

Zes gangen vlees, en negen glazen Zuid Afrika. 
Saai? Integendeel. Wij vonden het bijzonder, leerzaam en hartstikke leuk. Een unieke proeverij waar productkennis, techniek, structuur, karakter en smaak op prachtig wijze samenkwamen. Op de terugweg, in de trein, wanen we ons nog op een Braai in Stellenbosch. En vanavond dromen we vast van kwaliteitsvlees op de grill en rood fruit in het glas.

It sure was nice to meet!

Discriminatie op de groente-afdeling

"Laat ons dansen, laat ons drinken
op het jammer-maar-helaas,
Laat de glazen helder klinken
op de prachtige paprika's"

Lelijke groente
In het kader van "we-gaan-weer-iets-gezonder-eten", had ik vorige week in de supermarkt o.a. paprika op mijn lijstje staan. Terwijl ik op de groente-afdeling de paprika's uit het krat één voor één keurde, -een beetje zoals ze bij Lingo weleens door de bak grabbelen en af en toe zo'n bal omhoog houden-, realiseerde ik me dat ik op zoek was naar de mooiste paprika. Én dat dat begrip 'mooiste' niet zozeer te maken had met de meest in het oog springende, maar juist met de paprika die het meest aan mijn idee van een standaard paprika voldoet. Ik was aan het discrimineren.
Het gekke is; daarin was ik duidelijk niet de enige. De paprika's die, door de speurtochten van al mijn voorgangers onderop beland waren, bleken inderdaad de exemplaren met een deukje, uitstulpinkje of minder mooie vorm te zijn. Oh nee, whuuu, we willen met z'n allen geen gekke groente, hoor!

En dat snapt de voedingsindustrie ook.
Thuisgekomen las ik online: "volgens schattingen wordt zo’n 5 tot 10% van alle groente en fruit in Nederland verspild vanwege hun looks". Omdat ze er 'anders' uit zien, dus. Te dik, te dun, te lelijk, te klein, te bobbelig, te krom. Als gelegenheids-idealist nam ik me natuurlijk meteen voor om de volgende keer heldhaftig de gekkies uit de bak te redden. Tot ik me realiseerde: dat zijn dus de paprika's die niet eens in mijn supermarktje áángekomen zijn!

Tweebeenwortels
Gelukkig stuitte ik op Kromkommer. Een initiatief van drie slimme en betrokken dames. Chantal, Jente en Lisanne komen op voor de kromme komkommers, tweebeenwortels, kronkelcourgettes, tweelingtomaten en hartvormige aardappels...

Dat doen ze op verschillende manieren. Een Guerrilla-actie in een winkelstraat, campagnes op evenementen en beurzen als het World Food Festival, Duurzame Dinsdag, de Horecava en Food for Thought Expositie, maar ook door aan een netwerk van telers, groothandels, horeca en retail te werken, zodat de gekke groenten weer in de schappen en op ons bord kunnen belanden. Daarnaast zijn er de producten; hierbij verwerken ze groenten die anders vanwege hun uiterlijk verspild zouden worden tot jams, chutneys, gazpacho en sauzen.

Crowdfunding
Ik ontdek dat het -in het verlengde daarvan- nu tijd is voor hun volgende stap; een soepenlijn. Drie verschillende groentesoepen, gemaakt van gekke groenten. Hoe? Ze kopen de groente voor een redelijke prijs op en het duurzame merk De Kleinste Soepfabriek gaat de soep maken. "Zo gaan we voedselverspilling tegen en levert het de teler ook nog wat op,’’ vertelt Jente in het Noordhollands Dagblad. Het is de bedoeling dat de potten met eigen etiket in mei of juni in de schappen van de supermarkt staan en online verkocht worden.

Goed idee, maar het ontwikkelen van de soepen, de inkoop van groenten, het draaien van de productie en het maken van etiketten: er is 25.000 euro voor nodig. En dat word op innovatie wijze bij elkaar gesprokkeld, geheel volgens hun visie; samen. Tijdens de Innovation Award Nominatie op de Horecava werd de aftrap gegeven voor het traject van Crowdfunding. Op dit moment zitten ze met 18.555 euro op 74% van hun doel. En er zijn nog 38 dagen te gaan. 

Gekke Groente Supporter

Ik ben natuurlijk gewend aan perfecte groenten. Mooie glanzende paprika's, volle tomaten met prachtige rondingen en lijnrechte  komkommers. Maar dat mag van mij best wel anders. Dus heb ik een kiezeltje bijgedragen. Tof idee. Ik hoop dat ze het halen. Als grote groenten-eter sta ik sowieso niet bekend, maar dankzij mijn donatie, ben ik nu wel officieel 'gekke groente supporter'. Helemaal prima. Kom maar op met die kneusjes. 

Bovendien; omhelzende worteltjes, die zoveel liefde uitstralen, zijn vast véél lekkerder dan de standaard exemplaren...

Ook supporter, vriendje of held worden?

Doneren kan online: http://www.kromkommer.com/crowdfunding/

Al vanaf 10,-.  En daarvoor mag je dan ook nog naar het Kromkommer Launch Event komen.

Openingscitaat: lied "Prachtige Paprika's uit de gelijknamige (en geweldige) show van Youp van 't Hek.

Kip, patat en appelmoes

Over gruwen en groentepoffertjes. Hotspots voor de kleine gast.

Anti-Culi-Biecht
Toen ik -ahum- jong was, lustte ik geen chinees. Dus als wij dan vroeger bij de chinees gingen eten, bestelde ik tot ik-durf-wel-te-zeggen-mijn-zeventiende ongegeneerd een kindermenu.

Vorige maand was ik bij de ijsbaan op het Museumplein. Kerstliedjes, lichtjes, schaatsen; het was allemaal heerlijk kneuterig en vanzelfsprekend compleet commercieel omkleed met glühwein, warme chocolademelk en... winterkost. Ik kan er niets aan doen; ik hou niet van winterkost. Snert, zuurkool, stamppotten, mij niet gezien. Met dat chinees is het nog goed gekomen, met de Hollandsche pot niet.
Moeilijke eter? Dat is maar hoe je het bekijkt. Ik eet genoeg dingen die veel anderen dan weer niet zo lekker vinden. Mosselen, oesters, geitenkaas, Thais, lever, zwezerik. Maar goed.. niets van dat alles op de menukaart bij die idyllische ijsbaan, natuurlijk. Dus terwijl de rest van mijn gezelschap (inclusief twee kinderen) aan de snert en broodjes worst met zuurkool ging, bestelde ik een kindermenu. "En mag ik dan mayo in plaats van appelmoes?". Topmiddag.

Het is voor u vast niet moeilijk om te raden uit welke ingrediënten mijn 'menu' was samengesteld. De vette snack in de vorm van kroket (ik mocht ook kiezen uit -wauw- frikadel of kipnuggets), met de bekende frietjes en -natuurlijk- appelmoes. Inderdaad: nog precies zoals zestien jaar geleden. En hoewel ik er absoluut geen geheim van maak dol te zijn op een patatje mét, verbaasde het me toch wel even dat dat hele kindermenu zich in al die jaren blijkbaar niet echt op gebieden als gezondheid, originaliteit en creativiteit ontwikkeld heeft. 

                                                                                       

Op de kleintjes letten

En dat is raar. Want achterblijven in het kinderkoken is voor een groot deel van de restaurantbranche op zijn zachts gezegd onhandig...
Ik heb ooit, in een tijd, lang lang geleden (zo lang geleden dat ik nog niet met een dienblad kon lopen) met enorm veel plezier in een barbecue-restaurant gewerkt. Jep: héél véél kinderen. En dáár heb ik (behalve met een dienblad lopen) vooral geleerd: children áre -in fact- the future. Vanuit de ondernemer gezegd: pak je die in, dan heb je de ouders ook.

Op de populaire website Smulpaapje, gericht op de kleine gast, blijkt dat ouders de samenstelling van de kindermaaltijd steeds belangrijker vinden. Ook buiten de deur. Er zijn leuke interviews te lezen over de smaakontwikkeling van kinderen met chefs als Jonnie Boer, Joris Bijdendijk, Hans van Wolde, Ramon Beuk en Erik van Loo. Vertellen over de herkomst van producten, groentjes verstoppen of blancheren en elke keer weer alles laten proeven is het devies. Hmmm, misschien moet ik dan toch nog eens... Bijna allemaal zien ze weinig in het standaard kindermenu en pleiten de chefs voor bijvoorbeeld grote-mensen-gerechten in aangepaste porties. Ron Blaauw merkt terecht op dat de beleving van kinderen tegenwoordig vaak bepaalt waar men gaat eten. Julius Jaspers kijkt daarbij ook vooruit en benadrukt: "de kinderen van nu zijn je betalende gasten van de toekomst. Dus maak lekker eten, dan komen ze terug."

Groentepoffertjes

"Ouders nemen hun kinderen steeds vaker mee uit eten. Restaurateurs kunnen daarom flink profiteren van het opwaarderen van de kindermenu’s" aldus Koninklijke Horeca Nederland in de Telegraaf. 

Logisch dat er tijdens de kookwedstrijden op de Horecava van vorige week naast bijvoorbeeld het lekkerste broodje ook aandacht werd besteed aan het alternatieve kindermenu. Danielle Touwslager, kok bij Cateraar Touch Down op Schiphol, won. Ze bedacht kindermenu 'Happy landing' met kipspareribs, groentepoffertjes met erwtjes, wortels, paprika en boontjes, en een appel-perencompôte met meloenbolletjes. 

Kinderhotspots

Rekening houden met kinderen is slim. En gastvrij. Bij Zilte Zoen in o.a. Bergen en Egmond aan Zee hebben ze een kindermenukaart met heuse kinderborrelhapjes in de vorm van maiswafels met kaas en een dessert van krentenbrood met kaneelijs. Maar je kunt er ook voor een kinderversie vis-van-de-dag kiezen; "zonder graatjes". Bij de 19 vestigingen van Humphrey's kunnen kinderen het 'uiteten gaan' beleven door een heus driegangenmenu mee te eten met carpaccio, kipsalade of tomatensoep vooraf. Flinders Café, in Amsterdam en Groningen, staat bekend als kindvriendelijk. Naast de welbekende burgertjes, zelf samen te stellen pizza en mini-pannenkoekjes, kunnen kinderen hier ook ravioli met ricotta, spinazie en parmezaan, gegrilde courgette en gepofte tomaatjes bestellen. Bij Fifteen hebben ze ook kinderpasta, máár serveren ze, volgens de recensies, voor de kleine gast ook graag miniporties van hun reguliere kaart. Uit eten met een heel-erg-kleintje? Bij Van de Buurt in Amsterdam hebben ze een kaart met gezonde en huisgemaakte babyhapjes, op de menukaart -net als op de potjes- aangegeven per aantal maanden. Zo is er voor de categorie 'vanaf zeven maanden' een bonenschoteltje met rijst, tomaat en rozemarijn of speltpasta met kip, broccoli, roomkaas en basilicum. Jeetje: ik ben -kindermenutechnisch dan- echt op de verkeerde plaatsen geweest.

Kansen dus, voor een groot deel van restaurantbranche. En ik? Ik zal me in het kader van die smaakontwikkeling binnenkort maar weer eens wagen aan het gewoon mee-eten van een stamppotje. Blijven proeven. Bevindingsblog daarover volgt. Beloofd.