Over huisgemaakt, meegebracht en op tijd bezorgd. Gaat liefde dan écht door de maag?
"Don't ask what you can do for your country,
Ask what's for lunch!" - Orson Welles
Kort en koud
Ik heb geen kantoorbaan, dus ken het begrip lunchpauze eigenlijk alleen uit verhalen van vrienden. En ik heb eens rondgevraagd; dat lunchen in Nederland; dat doen we vooral kort en koud; ik ontdekte dat de lunch op werkdagen doorgaans niet langer dan een half uur in beslag neemt. We eten broodjes, of een salade, en drinken daar een glas melk of sap bij, meestal in de kantine. Natuurlijk wisten we al dat dat in de grote-genieters-gebieden Frankrijk, Italië en Spanje wel anders ligt. Maar ook in Azië, Engeland, Oostenrijk, België en op de Antillen duurt de lunchpauze minstens een uur. Mensen gaan tussendoor thuis eten, of in lunchrooms en restaurants. Een warme maaltijd, meerdere gangen, vaak een dessert, en gewoon met een glas wijn of bier erbij.
Maar goed; als er dan geen mogelijkheid is om thuis of buiten de deur te lunchen, is er in veel landen een ware mediterrane meeneemcultuur; de ultieme versie van huisgemaakt en meegebracht, zeg maar. Bekenden van mij in Barcelona nemen gerust een koelbox, stapel bakjes en thermosfles mee om een volwaardige maaltijd op hun bureau uit te stallen of in de blijkbaar altijd-aanwezige-magnetrons te kunnen bereiden. Kommetje homemade soep, stukje vlees of vis met aardappelpuree, salade erbij en een meegebracht notentaartje toe. Want je hebt meeneemlunches en je hebt meeneemlunches. Daar steekt ons -weliswaar óók zelf meegenomen- broodje kaas toch wel mager bij af.
Dabbawala: 'hij die de doos draagt.'
In Mumbai doen ze het wéér anders. Ook daar houdt men van huisgemaakt. Ze werken er volgens de geniale methodiek van de dabbawala's; voedselkoeriers. Indiase vrouwen bereiden thuis met zorg en aandacht een maaltijd, die via een even oud als accuraat systeem bij de werkende echtgenoten bezorgd wordt. Elke dag worden in Mumbai meer dan 200.000 lunchboxen verplaatst door ongeveer 5000 dabbawalas.
Het is een 125-jaar oude compositie, waarbij de maaltijd thuis opgehaald wordt en met een aantal transfers per fiets, trein, in een rek, dan weer aan het stuur van een fiets en te-voet-gedragen naar het bureau van de werknemer reist. Ohja; en weer leeg terug! Er komt geen moderne technologie aan te pas, en omdat de meeste koeriers analfabeet zijn, wordt er slechts gebruik gemaakt van een paar simpele tekens op de pakketjes om het op de juiste plek te doen belanden. Het is een perfecte combinatie van samenwerking en timing. Volgens een onderzoek in Forbes Magazine voldoet het systeem aan de prestigieuze Six Sigma Norm, en maken de dabbawalas dus minder dan één fout in elke 6 miljoen leveringen!
En nu is daar de film.
The Lunchbox gaat over de uitzondering op de regel: een verkeerd bezorgde lunch. De maaltijd, met liefde bereid door de ongelukkig getrouwde huisvrouw Ila, belandt, -in plaats van bij haar echtgenoot-, op het bureau van de bijna gepensioneerde en grumpy weduwnaar Sajaan. Prachtige beelden die je meenemen langs dit kleine stukje structuur in de verder zo chaotische omgeving van Bombay. Een levendig gebrachte film: de drukte van het stadse verkeer toetert je in de beelden tegemoet. Regen spat van het scherm. En de scenes waarin gekookt en gegeten wordt, maken dat je de knoflook, pepers en koriander zo'n beetje tot in de bioscoopzaal kunt ruiken! Na de lunchboxwissel volgt een ontwapenende en ontroerende briefjeswisseling die met de bakjes Panir en Auberginecurry door de stad mee-pendelt. Twee eenzame zielen, die elkaar vinden in een overbevolkte stad en elkaar schrijven over de smaken van het eten, maar ook over het gemis van liefde, lege jaren en voorbije kansen. De film wordt bijna overal als FeelGoodMovie aangeduid, maar juist door deze thema's vind ik 'm ook wel iets melancholisch en droevigs hebben. Een kruidig thema, smakelijke beelden en een weemoedig sausje. Maar goed; "sometimes the wrong train can take you to the right direction." Een verhaal over eenzaamheid en verbondenheid, in slowmotion verteld, maar tot het einde boeiend door de twee onvermijdelijke vragen: hoe smaakt het? En; zullen de twee elkaar in de hectische miljoenenstad werkelijk ontmoeten?
Zin in een heerlijke foodfilm? Doen. Dit is uitgebreid en visueel lunchen! Zet je tanden vanuit je roodpluchen stoel in de chapati's. 'The lunchbox' is groots genieten. Van kleurige curry's, stomende groenten en prachtige pannenkoekjes. En van warme woorden, bedachtzame berichtjes en liters liefde. Smullen in de bios. Gaat dat zien!
In Mumbai doen ze het wéér anders. Ook daar houdt men van huisgemaakt. Ze werken er volgens de geniale methodiek van de dabbawala's; voedselkoeriers. Indiase vrouwen bereiden thuis met zorg en aandacht een maaltijd, die via een even oud als accuraat systeem bij de werkende echtgenoten bezorgd wordt. Elke dag worden in Mumbai meer dan 200.000 lunchboxen verplaatst door ongeveer 5000 dabbawalas.
Het is een 125-jaar oude compositie, waarbij de maaltijd thuis opgehaald wordt en met een aantal transfers per fiets, trein, in een rek, dan weer aan het stuur van een fiets en te-voet-gedragen naar het bureau van de werknemer reist. Ohja; en weer leeg terug! Er komt geen moderne technologie aan te pas, en omdat de meeste koeriers analfabeet zijn, wordt er slechts gebruik gemaakt van een paar simpele tekens op de pakketjes om het op de juiste plek te doen belanden. Het is een perfecte combinatie van samenwerking en timing. Volgens een onderzoek in Forbes Magazine voldoet het systeem aan de prestigieuze Six Sigma Norm, en maken de dabbawalas dus minder dan één fout in elke 6 miljoen leveringen!
En nu is daar de film.
The Lunchbox gaat over de uitzondering op de regel: een verkeerd bezorgde lunch. De maaltijd, met liefde bereid door de ongelukkig getrouwde huisvrouw Ila, belandt, -in plaats van bij haar echtgenoot-, op het bureau van de bijna gepensioneerde en grumpy weduwnaar Sajaan. Prachtige beelden die je meenemen langs dit kleine stukje structuur in de verder zo chaotische omgeving van Bombay. Een levendig gebrachte film: de drukte van het stadse verkeer toetert je in de beelden tegemoet. Regen spat van het scherm. En de scenes waarin gekookt en gegeten wordt, maken dat je de knoflook, pepers en koriander zo'n beetje tot in de bioscoopzaal kunt ruiken! Na de lunchboxwissel volgt een ontwapenende en ontroerende briefjeswisseling die met de bakjes Panir en Auberginecurry door de stad mee-pendelt. Twee eenzame zielen, die elkaar vinden in een overbevolkte stad en elkaar schrijven over de smaken van het eten, maar ook over het gemis van liefde, lege jaren en voorbije kansen. De film wordt bijna overal als FeelGoodMovie aangeduid, maar juist door deze thema's vind ik 'm ook wel iets melancholisch en droevigs hebben. Een kruidig thema, smakelijke beelden en een weemoedig sausje. Maar goed; "sometimes the wrong train can take you to the right direction." Een verhaal over eenzaamheid en verbondenheid, in slowmotion verteld, maar tot het einde boeiend door de twee onvermijdelijke vragen: hoe smaakt het? En; zullen de twee elkaar in de hectische miljoenenstad werkelijk ontmoeten?
Zin in een heerlijke foodfilm? Doen. Dit is uitgebreid en visueel lunchen! Zet je tanden vanuit je roodpluchen stoel in de chapati's. 'The lunchbox' is groots genieten. Van kleurige curry's, stomende groenten en prachtige pannenkoekjes. En van warme woorden, bedachtzame berichtjes en liters liefde. Smullen in de bios. Gaat dat zien!
The Lunchbox draait nog heel even.
In Amsterdam in Rialto en het Ketelhuis. Voor de rest van Nederland: zie de Filmladder
Benieuwd naar meer Dabbawalla? Check dan ook even dit mooie filmpje.
