Gemopper en Gemekker; Lofzang op de Lente.

Gemopper
Volgens Nu.nl wordt het vandaag waarschijnlijk de 'koudste 24 maart ooit'. Meteorologisch gezien is de lente 3 weken geleden begonnen en astronomisch gezien een paar dagen geleden. Het is sinds 1952 niet meer zo koud geweest in de lente als vandaag. Voorspelde gevoelstemperatuur: -16 graden. Lekker dan; zo'n recordje. En wij maar mopperen.
Hoog tijd voor een nieuw geluid; hopelijk werkt het aanmoedigend.

Een nieuwe lente en een nieuw geluid
De intrede van een nieuw seizoen werkt doorgaans inspirerend. Mensen gaan naar de kapper voor een nieuwe look, de auto wordt in de eerste zonnestraaltjes voor de deur ingezeept, en bij Libelle gooien we alle ramen open voor de voorjaarsschoonmaak. Blijkbaar zien we het begin van de lente ook vaak als een nieuw begin van een heleboel andere dingen. Dat nieuwe begin is natuurlijk vaak symbolisch, inhoudelijk meestal zonder eind, en taalkundig eigenlijk gewoon weer zo'n ordinaire undercover contaminatie, maar daar hebben wij mensen nou enorm veel behoefte aan; nieuwe beginnetjes. Het weerklinkt in hoe Herman Gorter zo mooi en vol goede moed aan zijn -toch wat treurig eindigende- Mei, begon:

"Een nieuwe lente en een nieuw geluid:
Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit,
Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht,
In een oud stadje, langs de watergracht --"

Zoen het seizoen!
Ik doe net zo hard mee, want de afgelopen dagen groeide in mij de onrust; bij een nieuwe lente 'hoort' een nieuwe blogpost. Ik wist ook meteen waarover; een lofzang op het nieuwe seizoen, en de producten die daarbij horen. Makkie.
Koken met seizoensproducten is opeens hip. Ik kan geen menukaart meer openslaan of er wordt trots aangegeven dat er in dit restaurant met seizoensproducten gewerkt wordt. Eigenlijk dus gewoon zoals het hoort. Het met de seizoenen mee eten en koken is voor de mensheid toch jarenlang noodzakelijk geweest? En waar wij consumenten door het enorme supermarkt- , toko- en restaurantaanbod makkelijk verwend raken en zoiets kunnen vergeten, zit het bij de meeste koks gelukkig gewoon nog altijd in hun natuur.
Ik werd me daarvan bewust toen een chefkok-eigenaar met wie ik werkte, mij keihard uitlachte omdat ik in december vertelde dat ik de avond ervoor een Salade Caprese had gekozen als voorgerecht. Dat was voor hem gewoon zó onbegrijpelijk, zó tegen zijn instincten in, dat ik me daardoor opeens realiseerde dat de seizoensproductenkalender voor hem geen google-opdracht was, maar een vanzelfsprekende leidraad in zijn belevingswereld, een tweede natuur, waarvan hij niet anders kon dan die volgen.
Een fascinerend inzicht, vond ik dat. En hoewel ik me ook wel realiseer dat koken volgens het seizoen vooral afwisselend en goedkoop is (ook niet geheel onbelangrijk voor zo'n chef), ben ik het eigenlijk wel een heel geruststellende gedachte gaan vinden; dat diegenen die ervoor doorgeleerd hebben, die ons in de restaurants voeden, het besef van de seizoenen in stand weten te houden en dicht bij moeder natuur blijven.

Leve de Lente! 
Natuurlijk: ik vind het heel fijn dat we nu álles het héle jaar door kunnen krijgen en eten, en ja - ik bestel nog steeds mijn Caprese in de winter, maar een klein stukje boerenverstand in mij is toch wel steeds meer aanwezig geworden, en fluistert dat die producten niet voor niets in dat bepaalde seizoen groeien of geoogst worden. De lente staat voor ons zó in het teken van transformatie en nieuwe beginnetjes, dat het ook wel heel logisch is dat zij producten levert die ons lichaam reinigen en ondersteunen bij de groei. Het kan niet anders dan in mijn voordeel zijn om gehoor te geven aan de seizoenen die mij voeden. Dus omarmen we vandaag het lente-eten, en zoenen het seizoen. Ook nu? Juist nu! De ideale manier om de Nova-Zembla-Taferelen van buiten compleet te negeren.

Rabarber
Vanwege de frisse zuren, graag met veel suikers. Als jam, compote, gebak, desserts en natuurlijk.. crumble. Vervaagt geheid alle trauma's aan zurige stelen bij dradige vleesjes. Doen dus. Crumble maken, makkelijk in de oven terwijl de oostenwind om het huis loeit. Crumble!

Asperges
Knapperig groen of voluptueus wit. De groene tips in een postivo picknickpastasalade. De witte een keer anders dan met ham, zalm en ei? Hier het recept voor Hartige taartjes met asperges.

Spinazie
De stevige wintergroenten maken plaats voor lichtere gezondheidsbommetjes. Barstensvol ijzer, vitamine C, K, A, B2, B6 mangaan, magnesium, calcium en selenium en tryptofaan, een essentieel aminozuur. Gewokt met knoflook door de pasta, of rauw als basis voor een salade. En in het tosti-ijzer, voor de Green GoddessSandwich 

Radijs
De bite en het kleurtje in elk gerecht. Vroeger, bij het kaasfonduen, liet ik ze altijd liggen. Nu gebruik ik de pittigheid graag in salades; met feta, of garnalen, of naast het zoete van krab en mango: Mmmmm!

"Al deze bloemekinderen? Ik dacht
Ze hadden allemaal op mij gewacht"

Gemekker
Maar er is ook vlees. En omdat we in het voorjaar naar buiten willen, schenkt de lente ons licht, smaakvol, mals lamsvlees, waarvoor doorgaans een kortere bereidingstijd geldt. Kijk, daar gaat het zonnetje wel van schijnen, hier binnen in mijn keukentje. Dus voor vanavond maak ik lamsspiesen om de lente te vieren. Een recept, dat ik ooit op zo'n receptenkaart zag staan, en dat -geheel volgens mijn voorkeuren- weinig handelingen en weinig ingrediënten bevatte, waardoor ik het altijd bewaard heb. Als je de marineertijd buiten beschouwing laat, is het zó klaar.

Nodig voor 2 personen:
- Een halve kilo lamsvlees, ik haalde hier op de zeilstraat biologische lamsbouten zonder bot.
- 125 ml yoghurt
- 2 teentjes knoflook
- Gele, rode en groene paprika

Snij het lamsvlees in stukjes van ongeveer 3 centimeter. Meng in een kom het lamsvlees met de geperste teentjes knoflook, peper en zout, en de yoghurt. Laat het mengsel afgesloten een paar uur in de koelkast staan. Niets meer aan doen.
Vanavond snij ik wat paprika in stukjes, even in een bakje olijfolie husselen en samen met de stukjes lamsvlees om en om aan de spiesen (in mijn geval grote cocktailprikkers) rijgen. Die over de randen van een ovenschaal-vermomd-als-opvangbakje hangen, en de oven in. 25 minuten op 200 graden. Alle tijd om tafel te dekken en de wijn te openen. Dat wordt rood. Lekker, standaard en lekker standaard uit de Medoc.

Straks trek ik mijn handschoenen en muts aan. Ik ga naar buiten, de snijdende kou in. Op het nieuws hoorde ik zojuist dat er vandaag geschaatst wordt in Friesland. Maakt me niet uit. Vanavond eten we lente!

"Als 'n jonge vogel fluitend, onbewust
Van eigen blijheid om de avondrust."

Keukenprinsen en Pocheerprinsessen

"Hoe wil jij je eitje, liefste?
- Oranje, alsjeblieft"

Ik kan geen eieren pocheren. Eigenlijk kan ik nauwelijks een ei koken. Ik durf hier best op te biechten dat ik de woorden 'ei koken' een paar keer gegoogled heb, omdat ik het aantal minuten niet meer wist. En Google vulde trouwens elke keer heel behulpzaam 'ei koken hoe lang' als topresultaat aan, dus ik troost me maar met de gedachte dat ik blijkbaar niet de enige ben.

Er was eens...
Toen ik de eerste keer voor mijn lief een eitje wilde koken, ging het al meteen mis. Stomverbaasd keek hij toe hoe ik, met de google-resultaten in het scherm van mijn smartphone, een volle pan koud kraanwater op het vuur zette en ondertussen mopperde dat dat 'aan de kook brengen' altijd zo enorm lang duurt. Hij stuurde me de keuken uit, en vanaf de ontbijttafel, zag ik hoe hij de waterkoker als onderdeel van zijn Mise En Place gebruikte. Ik nam me meteen voor het de volgende keer natuurlijk ook zo te doen. maar eerlijk is eerlijk: ik heb sindsdien geen ei meer zelf klaargemaakt. Mijn prins op het witte paard, bleek eigenlijk een keukenprins te zijn.

Met Den haalde ik een levenslange garantie op gekookte en gepocheerde eitjes in huis. Ik wil ze 'oranje', en hoewel hij me elke keer probeert uit te leggen dat de kleur van de eidooier helemaal niets met de minuten bereidingstijd te maken heeft, en ik daar elke keer weer tegenin ga, maakt hij ze altijd precies zoals ik wil.
To nu, berustte ik in mijn lot. En liet ik me gedwee toast met zalm, mayo en gepocheerd ei voorschotelen. De liefde; je moet er wat voor over hebben.

Pocheerprinses
En dat heb ik. Dus wilde ik hem dit paasfeest verrassen door voor één keer een perfect eitje voor hem te pocheren. Voor één keer, inderdaad; want je moet de aangemeten rolverdeling in je relatie natuurlijk niet teveel ontwrichten. Maar een zelfgemaakt eitje-ontbijtje heeft 'ie wel verdiend. Ambitieus, i know. Dus; ik weer googlen. Maar na zo'n dertig artikelen over azijnsoorten, kookpunten, draaikolken en ijsbaden, hield ik het voor gezien. Ik moest bekennen: way out of my league, bepaald geen eitje.
Maar er is hoop. Tijdens mijn online studiereis, kwam deze tegen:

Een eipocheerder. Jep, bestaat echt. Ik hoor u hier lachen. Maar met dit geheime wapen verander ik voor één dag van Keuken-Kluns in Pocheer-Prinses. En daarmee ga ik paaspunten scoren bij de man die voor de rest van zijn leven eitjes voor mij zal maken. Lijkt mij een win-win. Nu nog op zoek naar de beste recepten met gepocheerd ei, wie helpt? Ik houd u op de hoogte.

Wilt u ook op uw paasbest presteren: de eipocheerder is hier te koop: Dille en Kamille