Wij houden van eten. (Ik kan ook zeggen: wij houden van lékker eten, want dat hoor je veel vaker, maar ik vind dat eigenlijk een contaminatie.. Dus; wij houden dus van eten). Én we houden van kunst. Dat dat een succesvolle combinatie kan zijn, is natuurlijk geen nieuws, maar wel.. lékker.
Al jaren vieren wij de verjaardagen van mijn ouders door een uitgebreide lunch te combineren met het museumbezoek. Vorig jaar bleek de salade met eendenborst bij Neva goed te smaken bij de expositie 'Rubens, van Dijk en Jordaens' in de Hermitage. Het was alsof we letterlijk een voorproefje kregen van de stillevens vol gevogelte die ons later voorgeschoteld zouden worden. Afgelopen zomer bezochten wij het bloedhete terras van Stempels in Haarlem, voordat wij ons in de koele en duistere spelonken van het eerste en oudste museum van Nederland terugtrokken. En twee weken geleden genoten we in Oud-Zuid-Brasserie-stijl (nieuwe stroming?) van oesters en Cote de Boeuf in combinatie met de moderne kunst van het Stedelijk.
Zoals je binnen een gezin samen je tradities creëert, gaat dat ook zo in een ontluikende relatie. En heel soms lijken die 'nieuwe' gezamenlijke gewoontes verdacht veel op wat je van huis uit meekreeg.
Voor Den en mij zijn het Kröller Müller Museum en de Asian Platter met Gewürzstraminer van Roses Lounge in Arnhem inmiddels onlosmakelijk met elkaar verbonden. Bij een rondje Spiegelstraat hoort de Tournedos of Kreeft van Red en na een wandeling langs de ateliers en galerietjes van de Negen Straatjes kruipen we graag bij Brix naar binnen om die lekkere bol Mozzarella di Bufola op een plankje te scoren.
Eten en Kunst
Maar deze week deden we het eens anders.. We bekeken de kunst niet vóór of na het eten, maar we bekeken kunst óver eten. Het voelde een beetje als het bezoeken van een nieuw restaurant. Op het menu stond de tentoonstelling 'Food Portraits' van Marie Cécile Thijs. Prachtige fotografie waarin het product, of het ingrediënt centraal staat. Bij het bestuderen van de menukaart kwamen de portretten mij in eerste instantie ietwat sober voor, maar bij het daadwerkelijk proeven van de gerechten, bleek elke gang al snel bómvol boeiende beweging en intrigerende intensiteit te zitten. Een moderne benadering van een klassiek stilleven. Larousse ontmoet de Moleculaire keuken. Hier gebéúrt wat op je bord!"Analytical photos, tranquil and yet dynamic, each showing the essence of food"
We zagen spookachtige roze zwammen, zweterig gevangen onder een stolp, een zeebaars op een weegschaal in rondstrooiend zout en gekaraffeerde heftig bloedende biet. Het product werd ons elke keer weer in verrassende vorm voorgeschoteld; aan één kant in zijn puurste vorm, aan de andere kant toch ook alweer bewerkt of in proces. Culinair hoogtepunt was voor mij de interpretatie van gedistilleerde Umami. Daarnaast werd ik vrolijk en ontroerd tegelijk van het dessert: de smakelijke symboliek van een op beeld gevangen regen van kikkererwten. Het hele diner in de galerie was een lust voor het oog en tegelijk een stimulans voor de smaakpapillen. We hebben gesmuld!
Nog te zien tot eind April, in de Jordaan. Uren tafelen is niet nodig, want erg omvangrijk is de collectie niet, maar de opgediende borden waren stuk voor stuk om je vingers bij af te likken. Ik zeg dóen!
Food Portraits van Marie Cécile Thijs
Galerie Eduard Planting, Eerste Bloemdwarsstraat 2 te Amsterdam
9 maart t/m 27 april 2013
EduardPlanting.com
