WK-Wijn: Braziliaanse Bubbels!

Ik ben doorgaans wel te porren voor een hypeje. 
En dan bedoel ik niet één of andere olijfgroen-wordt-het-dit-najaar-helemaal-trend, maar meer die kort-maar-krachtige-uitbraken van gelegenheids-enthousiasme. Ik haak graag aan, als de sfeer er al een beetje inzit. Guilty; ik ben zo iemand die alleen op kerstavond naar de kerk gaat, omdat alles dan zo mooi versierd is. En ja; toen Ilse en Waylon dóór naar de finale waren, werd dat hele Eurovisie Songfestival opeens hartstikke lachen en zat ik als tijdelijke überfan gewoon onbeschaamd met mijn bord op schoot voor de tv...

Kúnt u nagaan wat er gebeurde na Nederland-Spanje. Vóór de wedstrijd had ik vooral zin in de avond vanwege de gezelligheid; lekker temperatuurtje, vrienden en de Vondeltuin. Om u even een wat beter beeld te geven van mijn die-hard-oranje-supporters-vibe: ik had er een rozig-oranjerig t-shirt bij aan, omdat ik dus geen écht oranje kledingstuk in mijn kast had. Mijn broertje noemt dat een laffe nep-fan. Maar goed; tijdens de wedstrijd werd ik natuurlijk in één klap getroffen door de doelpunten én de oranjekoorts. Pang. In the Face. Dat idee.

Bierdouche
Helemaal gezellig, natuurlijk, maar nu ik óm ben, vraagt dit voor de volgende wedstrijd wel een wat gedegener voorbereiding. Dat laffe roze-oranje shirtje, daar kom ik nu niet meer mee weg. En ik vond dat ik als verse deelnemer aan dit volksfeest ook weleens met een bijdrage in de vorm van een beetje betere begeleiding mocht komen. Een WK-wijn, ja. Om 'onze' volgende overwinning toepasselijk te kunnen vieren. Mijn inbreng? Braziliaanse bubbels! Braziliaans bleh? Nee joh, das lekker, én helemaal thematisch. En het is voetbal, dus het hoeft nou ook weer niet té decadent te worden. Heel dik doen, dat doen we wel aan tafel, niet in de kroeg, waar je bij elk doelpunt een bierdouche riskeert.

Bijpassende Bubbels
Even terug naar Brazilië. Heet en vochtig. Niet meteen uitermate geschikt voor wijnbouw, nee. Maar in het zuiden ligt de provincie Rio Grande do Sul, en daar is het wat koeler en heuvelachtig. Hier bevindt zich, op zo'n 700m hoogte, Vale dos Vinhedos, de 'vallei van de wijngaarden'. Hallelujah. Deze vallei -met prima microklimaat- werd in eind 19de eeuw door Italiaanse immigranten ontdekt. Giuseppe Miolo was zo'n immigrant. Al in Veneto stond hij bekend als een goed wijnmaker, en bij aankomst in Brazilië ruilde hij zijn kennis over wijnbouw tegen een stuk land. Bij Miolo maken ze wijnen van Chardonnay, Cabernet Sauvignon en Merlot. De Pinot Noir, die aangeplant staat, is puur voor de mousserende wijnen. En laten wij daar nou best zin in hebben!

Miolo Brut Cuvée Tradition 
Gemaakt van 50% Chardonnay en 50% Pinot Noir. Nou worden veel Braziliaanse bubbels volgens de niet-zo-imago-verhogende Charmat-methode gemaakt, maar bij Miolo werken ze met traditionele vinificatie en handmatige remuage. De neus? Fris stuivend. Wat we -behalve de overwinning, natuurlijk- proeven? Een lichte, zachte mousse. Groene appels, een zweempje perzik, crispy zuren, en een mooie balans. Geen mega-gastronomische wijn, maar een verrassend en prima aperitief. Ideaal voor zo'n voetbalavond, waarop we de culinaire wijn-spijs-hoogstandjes toch al even buiten beschouwing lieten. Een feestelijk flesje en de aanschaf van een opportunistisch oranje t-shirt. Ik ben er klaar voor!

Wat? Braziliaanse bubbles
Welke wijn? Miolo Brut Cuvée Tradition.
Wa kost da? 13 euro.
En.. waar te koop? Gewoon... bij Albert Heijn.

Kaasjes Kanen I: Morbier

De eerste in de kaasjes-kanen-serie. Hierin reizen we af naar vroegere tijden, bergachtige streken, groene weiden en koude kelders. Met telkens een nieuw kaasje op de plank om te proeven en te proberen. Heeft u weer een reden om voor dit weekend iets lekkers in huis te halen. Zo zijn wij. 

Morbier; een streepje voor
Ja klopt; deze krijgt u vaak in restaurants. Een halfhard kaasje, met een gewassen korst. En een beetje een aandachttrekker is het wel, want met zijn grijze streepje in het midden valt 'ie behoorlijk op tussen de rest van zijn vriendjes. In tegenstelling tot wat veel mensen denken, huist dat as-laagje daar overigens niet voor de smaak. Maar laten we bij het begin beginnen; Morbier komt uit... Morbier, een dorp in de Jura. De bergachtige streek in het oosten van Frankrijk, op de grens met Zwitserland. En het zijn de beroemde Comté-boeren die Morbier in eerste instantie voor eigen consumptie maakten. Vanzelfsprekend van rauwe koemelk.

Wei en wrongel
Aan de rauwe koemelk wordt stremsel toegevoegd. Ho, time out. Dit is natuurlijk de éérste kaasjes-kanen, dus we gooien er hier toch even een spoedcursusje kaas tussendoor. Hartstikke handig. Stremsel dus: een mengsel van spijsverteringsenzymen, afkomstig uit de maag van kalveren. Door de toevoeging van die enzymen klonteren de verschillende soorten eiwitten in de melk samen. De melk stremt, en er ontstaat een vloeibaar en een vast bestanddeel. Het vloeibare gedeelte is wei; een gelige vloeistof, die voor het verdere kaasmaken meestal niet gebruikt wordt, maar door de hoge voedingswaarde en het gebrek aan vet vaak wél terug te vinden in heel veel light-spul, in babyvoeding, en natuurlijk in Rivella. Het vaste gedeelte dat uit de melk ontstaat, is een korrelige massa van samengeklonterde eiwitten, die we de wrongel noemen. De wrongel is dus eigenlijk het eerste stadium van de kaas.

Esthetische as
Verder met ons stukje Morbier. De wrongel wordt -na afscheiding van de wei- in zijn vorm geperst. En hierover komt dan dat bekende as-streepje. Ze zeggen dat dit gebruik is ontstaan toen de vormen voor de kaas eigenlijk te groot waren en de kaasboeren niet genoeg wrongel hadden voor een hele kaas. Onder in de vorm lag dan die eerste laag wrongel, en omdat ze daar een tweede portie wrongel aan wilden toevoegen, werd er de as van lokale naaldbomen en wat zout over gestrooid, om de wrongel in de tussentijd te beschermen tegen insecten. S'avonds werden de koeien opnieuw gemolken. De avondwrongel kwam bovenop het as-laagje, en omdat de koeien inmiddels de hele dag gegeten hadden, was deze kaas veel sterker en notiger van smaak dan die van de ochtendmelk. Sorry to say, maar tegenwoordig heeft de as-ader eigenlijk alleen nog maar een decoratieve functie.

De kazen rijpen twee tot drie maanden in vochtige koele kelders. Daar worden ze gekeerd (anders krijg je zo'n inzakking in het midden) en drie maal per week geborsteld met pekelwater. Zo ontstaat een mooie natuurlijke lichtoranje-grijze korst, die in dit geval slechts door een enkeling als 'eetbaar' benoemd wordt. De kazen hebben een doorsnede van ongeveer 35 centimeter en wegen zo'n 7 kilo. Met 45% vet is Morbier -goddank- een relatief magere kaas.

Njomnjomjnom
Tijd voor het oppeuzelen. We kiezen voor ná de maaltijd. Morbier heeft een halfharde structuur en kan daardoor heel easypeasy gesneden worden. Door zijn smelteigenschappen is Morbier trouwens ook erg geschikt voor raclette, maar wij gaan gewoon voor een puntje op een plankje. De smaak is fris, fruitig en zuivelachtig. Daarbij prettig notig met een vleugje hooi. Een mild kaasje, en daardoor perfect als onderdeel van een selectie, maar ook 'single' smakelijk genoeg. 

Wat drinken we er eigenlijk bij? Nou, als we een beetje trouw en traditioneel willen doen, kunnen we de lokale wijnspijscombi met Jurawijnen natuurlijk niet negeren. Zin in wit? De uit de Bourgogne overgewaaide Chardonnay wordt hier Melon d'Arbois genoemd, en de boterachtige tonen van de wijn sluiten mooi aan bij het melkromige karakter van de kaas. Liever rood? Haal dan een keertje zo'n lichtgekleurde Poulsard uit Pupillin in huis. Maakt u helemaal de blits mee, want relatief onbekend, en met nuances van kreupelhout en aalbessen prima passend. Totaal niet loyaal aan lokaal? Ons probeersel met een restje rode Loire pakte stiekem ook wel héél erg goed uit. 

De plank is leeg, en ons glas bijna. We leunen tevreden achterover. Mán, wat zijn wij blij dat die kaasboeren de Morbier niet voor zichzelf hebben gehouden!

Brownies en Brandwonden.. bakken voor beginners.

So pick me. Choose me. Love me.
Even een nogal girliegirlie-dingetje; ik heb een hele tijd een behoorlijke Grey's Anatomy-verslaving gehad. Ik weet het; Fargo, House of Cards en Suits klinken allemaal véél hipper, maar het was al te laat. Die filosofische voice-over, de corny quotes, en de muziekmontage... allemaal ontdekt tijdens een griepje, -je moet toch wát-, en daarna kon ik niet meer stoppen. Inmiddels ben ik wel afgekickt. Maar vandaag moest ik toch wel even denken aan de scenes waarin personage Izzie om een teleurstelling te verwerken, begint met bakken. En hoe! Tientallen taarten en massa's muffins. 

Controlfreak
Ik zit momenteel in een periode waarin ik even wat rust moet nemen. Dus ben ik meer thuis, en heb ik meer tijd. Wandelen helpt, en hardlopen, maar ook mindfulness, schrijven, bloggen, lezen, en -'kuch'- kleuren. En sinds een tijdje bak ik dus ook. Nou ben ik zeg maar echt het tégenovergestelde van die beeldschone keukenprinses, die in haar bloemetjesschort allerlei smetteloze op-gevoel-gemaakte improvisaties tevoorschijn tovert. Met d'r snufje hier en een scheutje daar, allemaal veel te vaag voor mij. Dus halleluja voor het bakken! De controlfreak in mij word echt helemaal happy van al dat afwegen, opmeten, en timers instellen. I-de-aal: overzichtelijk mise-en-placen (met je eitje, afgewogen hoeveelheid bloem en maatbeker melk), vervolgens ultiem rustgevend een beetje kneden of klutsen, en terwijl je huisje zich daarna met heerlijke geuren vult, begin jij alvast aan het af-cateren. Beslagkom door de afwas, en klaar. Veel zenner dan dit wordt het niet. En nooit geweten dat je ook überculi kon doen at home! Wát een ontdekking.

Baksels for breakfast
Bakken voor jezelf is trouwens súpersaai. En succesjes moet je wel een beetje delen, vind ik, dus heb ik afgelopen week gastvrij geserveerd, aardig aangesneden en mega meegebracht. Sharing is caring, en bloggen is ook delen, dus een recept kan natuurlijk niet uitblijven. Mijn meest verrassende oventraktatie waren deze ontbijtmuffins. Baksels for breakfast, wat een luxe. En dat zonder roomboter en zonder suiker. Hatseflats! Applaus voor jezelf.   

125 gram havermout

125 ml soyamelk
Half doosjevol frambozen (vriesvak)
Handvol blauwe bessen
Handje fijngehakte amandelen
1 ei
1,5 banaan
Halve eetlepel kaneel
halve theelepel bakpoeder  


Oven voorverwarmen. Banaan fijnprakken en mengen met het ei. Daarna de havermout, soyamelk, kaneel en het bakpoeder toevoegen. Kloppen of mixen. Dan pas de frambozen, blauwe bessen en amandelen erbij doen en het mengsel in de muffinvormpjes scheppen. 20 minuten op 200 graden in de oven laten et... voilà! 

Door het halfwarme fruit voor mij zoet genoeg, maar mijn vent bedruppelt ze in den morgen nog graag even met honing. 



Slagveld

Of ik opeens in een bake-my-day-held veranderd ben? Nou, niet echt, natuurlijk. Het waren niet allemaal 'ik-verdien-een-lintje'-exemplaren, want de inhoud van mijn splinternieuwe taartvorm kon ook een keer zó door naar de vuilnisbak. Nu snap ik trouwens ook eindelijk waarom 'misbaksel' tevens als scheldwoord gebruikt wordt. Rotding. Maarre.. beginnersfouten genoeg, dus. Veel geleerd: bakpoeder is niet -ik herhaal- niet hetzelfde als bakmeel, cacaopoeder betekent eigenlijk stofwolk, en mixers moet je nevernooit (ook niet) 'heeeel even' bovenhalen. Niet doen. Is heel blond. Oh, en natuurlijk brandde ik mijn onderarm bijna elke keer als ik heel trots iets uit mijn oventje wilde halen. Een ontplofte keuken als strijdtoneel, mijn haren vol beslagspetters en ik, die moedig, maar gewond van het slagveld terugkeerde. 

Mazzel dat die Grey's Anatomy quotes bij bijna alles helpen:

 "So chin up. Put your shoulders back, walk proud, strut a little. Don't lick your wounds. Celebrate them. The scars you bear are the signs of a competitor. You're in a lion fight. Just because you didn't win doesn't mean you don't know how to roar."

Dus ik, ik bak lekker door. Wroaaarrrrr...

Pimp je choco-momentje...

De lekkerste uitnodiging van het jaar is hier. Over onbezorgd genieten van ongelijke blokjes.

Wraps met kip
Zoals sommige lezers wel weten, ben ik er sinds een paar weken achter dat 'gewoon' gezond eten en lekker sporten toch wel echt het-allerbeste-dieet-ever is. Niet dat ik keihard op de afvaltoer ben, maar ik wilde me wel weer wat fijner en fitter voelen, en na best-wel-een rijtje probeersels, kan ik concluderen dat er écht geen citroensapkuur meer op kan tegen mijn nieuwe voorkeur voor gezond genieten. Avocado's, havermout, hardlopen, gerookte zalm, tomatensoep, paprika's, krab, yoga, fruit, wraps met kip, en groene thee. Oh, en wat ook wel helpt: geen cola meer. Helemaal klaar mee.

Zoete verleider

Nu ben ik sowieso niet zo'n zoetekauw. Ik snack liever chips met dip in plaats van koekjes, toastjes met paté in plaats van taart, en kies vaker kaas in plaats van dessert. Maar er is wel die ene zoete verleider, die toch telkens mijn keukenkastjes binnen glipt. Chocola, ja. Lekker bitter puur, of melk met hazelnoot. Smeltend op de tong. Nu heb ik sinds kort een nieuwe favoriet, die ik toch wel even wilde delen. Heel af en toe trakteer ik mezelf op een stukje van de Tony's Chocolonely melk, met karamel en zeezout. Jep; karamel met zeezout. Goddelijk genieten.

Ongelijke blokjes

Nu is het van die melk-karamel-zeezout-reep echt even onbezorgd genieten, maar dat geldt dus niet voor álle chocolade. Niet omdat die nog meer suiker en vet zouden kunnen bevatten, maar omdat er iets niet helemaal oké aan is. Van de chocorepen die ik voor 2,50 koop, krijgen de cacaoboeren in Ivoorkust en Ghana zo'n 0,12 cent. Daarvan kan die boer natuurlijk niet investeren in zijn plantage. Gevolg? Een steeds lagere productie, chocoladeschaarste, en -nog veel erger- (kind)slavernij. Naar schatting werken er momenteel zo'n 460.000 mensen gedwongen of onbetaald, en onder gevaarlijke omstandigheden op de cacaoplantages. Bij Tony's willen ze graag dat alle chocolade 100% slaafvrij wordt. Ze beginnen gelukkig bij zich zelf. Door zelf alleen Fairtrade gecertificeerde repen te verkopen. En met het 'bean-to-bar-systeem', waarbij de cacao rechtstreeks wordt ingekocht bij boeren waarmee ze een lange termijn relatie hebben.. Maar ook door de pers op te zoeken. Zo begint het allemaal als oprichter Teun van der Keuken zich in 2004 laat aanklagen voor het eten van chocoladerepen waaraan kindslaven hebben meegewerkt. Daarnaast gaan ze graag in discussie met andere chocolademakers, en zijn hun eigen repen verdeeld in ongelijke blokjes om ook onder de chocofans de bewustwording te vergroten.

Chocofeestje

Nu kun je natuurlijk gewoon die heerlijke ongelijke blokjes gaan oppeuzelen. Thuis, op de bank, bij je kopjes thee. Of je kunt je chocomomentje een beetje pimpen. Op Tony's Fair, deze week. Want aanstaande donderdag wordt hun Jaarfairslag (leuk!) gepresenteerd. Dan vertellen ze ons hoe het gaat, en welke belangrijke stappen er inmiddels zijn gezet op weg naar 100% slaafvrije chocolade. We zijn benieuwd. Een visie over eerlijk delen. Serieuze cijfers met een positieve boodschap. En zoiets ontzettend lekkers, dat helemaal verantwoord is. Dat moet gevierd worden. Dus is het hoog tijd voor een feestje. En zijn er hapjes en drankjes. Popcorn, foodtrucks, een festivalband en de dj’s van Singlefeestje. Oh, en heel veel chocolade. Yummmm. Eten we de dag erna wel weer een salade. 

Zin in een dansje? Nieuwsgierig naar deze bijzondere ondernemers, of gewoon een zoetekauw? 

Aanmelden kan hier.

Kunst kijken en Pop-up proeven

Druk druk druk

Niet normaal. De maand mei is echt he-le-maal tot aan de nok toe volgepropt met foodfestivals, culinaire evenementen en openingen van gave horecaconcepten of Pop-up Restaurants. De culi-sites en foodfetishfora slaan ons om de oren met -vooral- dezelfde programma-tips. We hebben natuurlijk het Food Film Festival, Taste of Amsterdam en Rollende Keukens. Maar we kunnen ook gaan genieten van de kookkunsten van de gebroeders Pourcel in Bridges, en veganistisch tafelen tijdens het bijzondere Steinbesser Diner in het Lloyd Hotel. En dan gaat na The Fat Dog, ook nog eens het heerlijke Henk, en hipsterheaven Mossel en Gin open! Maak me gek!

Felix & Foam

Maarrrr... even wat inside information; afgelopen vrijdag beleefde ook Restaurant Foyer zijn opening. Huh, wie? Foyer, van diezelfde gasten als van het enorme Pop-up succes Répéré. Oooooh, die! Nieuwe culi-hotspot, dus? Nou, wel meer dan dat eigenlijk. Want Foyer is gesitueerd in het monumentale Felix Meritis gebouw. Met die grote zuilen en Lodewijk de XVI-de uitstraling. Foam (die van het fotomuseum) werd door de Gemeente Amsterdam gevraagd om de komende zes maanden de inhoudelijke programmering van het pand te verzorgen. Ze bleven hierbij mooi in lijn met de historie van het gebouw door kunst en cultuur te programmeren in samenwerking met verschillende partners, fotografen en kunstenaars, met de nadruk op jong en spraakmakend. Klassieke cultuur, gecombineerd met helemaal happening. En nog wat horeca erbij ook. Dus ik erheen.

Het pand ligt statig te zijn, midden tussen de gezellige negen straatjes. 
Voor de deur staat een bordje met de gastvrije tekst: 'Free Entrance'. In de hal zit aan de linkerkant een soort infopoint/slash/shop, en aan de rechterkant het restaurant. Achter in de gang is de tentoonstellingsruimte. Op dit moment is daar The Space Between Us te zien, waarin de betekenis, waarde en representatie van ons lichaam op verschillende manieren verbeeld wordt. Fotografie en film, en ja, ook wat geluid. Serieuze beelden, voyeuristische, prikkelende en grappige. De betekenis van het woord collectie is hier goed voelbaar, merk ik. Lekker met iemand samen heen gaan, want genoeg om over te lullen. Maar er is méér; een soort 3D-versie van Frame Magazine bijvoorbeeld. Mode, kunst en design, niet op de bladzijdes, maar om doorheen te lopen, zeg maar. Creatieve, functionele, hippe en gewoon hele mooie dingetjes. Verder is er de theaterzaal, waar debatten, toneel-, dans- en muziekvoorstellingen gaan plaatsvinden. En de Foam Store, voor de liefhebber van kunst- en fotoboeken, en arty-farty tijdschriften. Een topplek om je salontafel vol te shoppen, of hele indrukwekkende cadeaus te scoren! Dan is er nog een Colaborate-zaal. Hier kun je live work-in-progress zien. En tenslotte is in de nok van het pand een heuse Camera Obscura gebouwd. Ik raad de klim naar de top echt iedereen aan. Gratis work-out, maar ook een te gek uitzicht bij de finish!

Stolwijker en schapenyoghurt
En het eten dan? Ohja! Want kunst kijken maakt hongerig. Geen zorgen, want op de begane grond wacht Foyer op je. Als je binnenkomt, valt je oog meteen op de alweer-zo-gastvrije bordjes met de tekst 'Well hello gorgeous'. Een warm interieur met veel hout, en tafels met gekleurde theedoeken als servetten. Op de lunchkaart staan Boterhammen van Menno, belegd met stolwijker, radijs, rozenbottel en tuinkers. Of met harder, venkel, biet en dille. Maar er is ook een aardappelsoepje, of rabarbertaart met schapenyoghurt. Tijdens de avonden eet je er drie gangen voor €29,50. Menu eng? Wees gerust; er valt genoeg te kiezen. Een voorgerecht van varken met inktvis, bijvoorbeeld. Of een hoofdgerecht met lam, doperwt en meiknol. Hollandse kost in een modern jasje. Doen ze top, en ik gok dat Foyer gewoon weer net zo succesvol wordt als hun laatste avontuur op de Prinsengracht.

Cultuur snuiven, kunst kijken en pop-up proeven, dus.
Even ontsnappen aan de overvolle evenementenkalender? Minder massaal, en een keer wat anders? Felix, Foam, Frame en Foyer zorgen vanaf deze week voor het últieme alternatieve culi-cultuur-uitje. #tip

Felix & Foam, elke dag geopend van 11-19. Het restaurant is woensdag t/m zondag gelukkig tot 1.00 uur geopend.

Johannes, the movie.

Er zijn wel 100 redenen om naar het Food Film Festival te gaan. Ik geef u er één. 

Poes in het ziekenfonds
Ik heb hem drie maal mogen ontmoeten. Nou ja, bedienen, dan. En ik had wel een zwak voor 'm. Ik heb zijn morsige jas opgehangen, hem zijn gekke bril tientallen keren op en af zien zetten, zijn kaken eindeloos en langzaam zien malen, en -inderdaad- zijn Laguiole Rossignol op tafel zien verschijnen. En ik heb bij zijn laatste bezoek gezien hoe ontzettend moeizaam hij de trap naar het restaurant op kwam. Zijn gehijg, gepuf en gesteun, zijn wandelstok, en zijn rode scootmobiel. We wisten allemaal dat hij niet in goede conditie was, en toch was het even schrikken. De dood van Johannes van Dam.
In de dagen na zijn dood heb ik veel over hem gelezen, en terwijl hij natuurlijk als een corrigerende bullebak bekend stond, kwam ik in een prachtig interview in Opzij deze quote van hem tegen: "de poes hoort in het ziekenfonds, vooral voor alleenstaanden, zoals ik". Aaaaaah. Ik stroomde acuut over van ontroering, vergaf hem meteen zijn norse uitstraling en geheimzinnige stilzwijgen als gast aan tafel, en wilde meer van hem weten.

Kwakzalvers
Al websurfend leerde ik dat hij op zestienjarige leeftijd zijn vader verloor. Tijdens een ongeluk waarbij zijn vader, zijn zusje en hij met de auto in het water belandden. Van Dam redde zijn zusje. En dat hij geobsedeerd was door bedrog. Naast al die kookboeken, schijnt hij dan ook een enorme collectie werken over oplichters en kwakzalvers te hebben gehad. Hij studeerde medicijnen en psychologie, maakte beide studies niet af, woonde in een woonboot, en bracht zijn gastronomische bibliotheek onder in een zelf opgezette stichting. Ook bestaat er een verhaal waarin Van Dam een taart naar de redactie van Het Parool stuurde, met '20' er op, omdat hij die dag 20 jaar voor de krant werkte, en dat feit vergeten werd. Kijk. Dat vind ik leuk. Dus moest ik natuurlijk ook meteen naar De Keuken van Johannes, een docu waarin we meer zouden zien van de man áchter de bruine jasjes en strenge recensies. Ik verheugde me op mínder over de schoolmeestertrekjes, méér over dat verbluffend goede smaakpalet, en misschien ook méér over zijn poes en zijn pretoogjes.

Johannes, the movie.
Ja, want hoe zat dat ook alweer? Bianca Tan, vooral bekend van het AT5-programma 'Eten met Bianca', maakt de laatste afleveringen van haar programma over Van Dam, en daaruit groeit het idee om een documentaire te maken. Voor de financiering van het project wordt een beroep op het volk gedaan. Dus gaat april 2012 de Crowdfunding Campagne van start. Iets meer dan een jaar later is er 45.585 euro gedoneerd. Nooit eerder werd er zoveel geld opgehaald voor een Nederlandse Film.
Tijdens de Donateurs Première in Hotel de Goudfazant ligt de grote meester zelf in het ziekenhuis. Maar hij eet dan geen ziekenhuisvoedsel. Het eten dat voor de vertoning in het restaurant geserveerd werd, is die avond naar zijn ziekbed gebracht. 'De Keuken van Johannes' gaat drie maanden later, tijdens Film By The Sea, voor het echie in première. Het is in dezelfde week waarin Van Dam op 66-jarige leeftijd overlijdt.

Food Film Festival

Eind vorig jaar draaide de film nog een paar keer in Rialto, en hoewel ik fanatiek kaartjes bemachtigd had, maakte een fikse griep meedogenloos een einde aan de euforie. Daarna waren de kansen om de documentaire op groot doek te zien helaas helemaal opperdepop. Enorm teleurgesteld gastvrouwtje hier. In de categorie 'schrale troost' verscheen onlangs de Dvd, en die is natuurlijk meteen op mijn verlanglijstje gezet. Morgen ben ik jarig, maar die Dvd heeft opeens wat minder haast gekregen. Want dit weekend bracht mij namelijk zomaar uit het niets al een groot cadeau! En het is het verrukkelijke, fantastische en fabuleuze Food Film Festival dat weer eens mijn wensen vervult! Vorig jaar genoten we hier van de docu Make Hummus, not War en drie keer raden wat er dit jaar draait? Juist ja. Mijn tickets zijn in de pocket. Een spontaan vreugdedansje vanwege Meneer van Dam, wie had dat gedacht? Het is hem gegund...

"We zien Van Dam, die nooit veel deelde over zijn privéleven, aan het werk, in gezelschap van zijn assistent en zijn geliefde kat. Het karakter van Johannes komt er zonder opsmuk in naar voren: soms nukkig, maar als hij kan converseren over eten en smaak vurig en vol enthousiasme. Lichamelijke  gebreken hinderden hem aan het eind van zijn leven, maar Van Dams kennis over eten kent zijn weerga niet. Dit portret is een eerbetoon aan een connaisseur pur sang."

Food Film Festival. 9, 10 en 11 Mei in de Westergasfabriek, Amsterdam. En ja; er zijn nog wat kaarten.

Hot Dogs Happen met Pasen

Kinderfeestje
Pasen staat weer voor de deur. Een lekker lang weekend genieten. Het perfecte moment voor asperges, lam, of een gerecht met ei, natuurlijk. Maar voor mij wordt de ultieme paashap dit jaar toch echt... een hot dog. En wat heb ik daar nu al zin in! Eigenlijk komt het allemaal door mijn broertje. Die is op 13 April jarig, en heeft daarmee jarenlang rond Pasen zijn verjaardag gevierd. En wat aten we op de verjaardagsfeestjes als kind? Jep!

Daarnaast kan ik trouwens ook gewoon Ron Blaauw de schuld geven.
Want vandaag ging The Fat Dog open, Ron's nieuwe zaak, in de Pijp. Waar we vanaf nu -en masse- aan de hot dogs met wijn gaan. Alleen de naam is natuurlijk al humor, want tijdens het uitspreken ontstaat meteen even stiekem de associatie met The Fat Duck, de driesterrenzaak van Heston Blumenthal in Londen. Er wordt gezegd dat misschien DBGB Kitchen en Bar uit New York (met 12 soorten huisgemaakte worst op de kaart) en vooral Bubbledogs uit Londen (die van de ultieme pairing worst-met-champagne) als inspiratiebronnen hebben gediend voor deze versie in ons eigen Amsterdam.

Waarom heet een hot dog een hot dog?
Worsten schijnen één van de oudste vormen van processed food te zijn, en worden al genoemd in de Odyssee van Homerus, van rond 800 voor Christus. De worsten-tussen-broodjes, die we nu kennen als hot dog, zijn geboren in Duitsland. De Duitse keuken kent al eeuwen een rijke worstencultuur, waarvan de Frankfurters uit Frankfurt-am-Mainz het bekendste voorbeeld zijn. Duitse immigranten namen de Frankfurters mee naar Amerika. Om ze met hun karretje als streetfood, dus zonder bord en bestek, te kunnen verkopen, werden ze in een broodje geserveerd. Rondom de benaming 'hot dog', bestaan nog steeds veel verschillende verhalen. De versie waarin verteld wordt dat de worst eerst van hond werd gemaakt, is goddank een fabel. Al in Duitsland werden de worsten vaak "dachshund wurst" genoemd, vanwege de gelijkenis met de teckel. In Amerika vonden veel verkopers deze benaming moeilijk te schrijven of te scanderen, en zo ontstond de vrije en commercieel aantrekkelijker vertaling 'hot dog'.

Guilty Pleasures
Terug naar de Pijp. The Fat Dog is open. Het eten van de straat, maar dan uit een gourmetkeuken. Niet nieuw, wel lekker. Want bij het even spieken naar de menukaart loopt het water me al in de mond! Mmmmm, 'Oktoberfest', met curryworst, tomatensinaasappel-chutney, bieslook en pimentpoeder. En 'Sloppy Joe', met chili, zilveruitjes, lavasmayonaise en geraspte kaas. Daarnaast is er natuurlijk een New York hot dog (met zuurkool), maar ook een Casablanca-exemplaar, met lamsworst. Oh, en de Roy Donders-versie. Voor als je al die 'fancy' garnituurtjes maar onzin vindt. En de prijzen? 5 tot 8 euro. Of 14 voor een hot dog met foie. Zei iemand daar 'hot dog met foie'?!
Nu we het toch over guilty pleasures hebben... ik eet al wat minder vlees, en ook steeds minder brood, maar zondigen; áls je het doet, moet je het goed doen. Vergeet de kinderfeestjes. Hot dogs happen 2.0 is here. Tel daar een glas champagne of een Gin Tonic bij op, en het is dubbel feest. Vrolijk Pasen!

Wat? The Fat Dog
Waar? Ruysdaelkade 251
Website: www.thefatdog.nl

Mocht je je hondje willen meenemen, ze hebben er ook hondenbrokjes.

PS; Vind je zondigen met Pasen niet zo gepast, en wil je liever iets traditioneler gaan smullen? Lees dan ook mijn blog over Eggs Benedict, of maak de lamsspiesen uit deze blogpost.